La Mia Luce (Uitgehuwlijkt)

35.

Jaren zijn voorbij, maar voor Selim voelt de dood van zijn moeder alsof het gisteren is gebeurd. De pijn blijft op de achtergrond aanwezig, een constante herinnering aan wat hij heeft verloren. Toch werkt hij hard, harder dan ooit. Zijn bedrijf is nu succesvol en groeit elke dag. Hij heeft werknemers, een goedlopende zaak, en een volle agenda. De tijd vliegt, alsof de dagen in elkaar overlopen zonder dat hij het doorheeft.

Yassir, zijn broer, heeft zich na de dood van hun moeder volledig op zijn werk gestort. Hij is verhuisd naar het buitenland, waar hij een nieuw leven is begonnen, maar helaas nog steeds bezig met het slechte werk. Ze spreken elkaar vooral via de telefoon. Gesprekken die steeds korter worden, oppervlakkiger, alsof de afstand tussen hen niet alleen fysiek, maar ook emotioneel groeit.

Als Selim hem vandaag na weken belt, hoort hij de vermoeidheid en afstand in Yassirs stem. "Hoe gaat het daar?" vraagt Selim dan, zijn woorden warm, maar met een onderliggende zorg.

"Druk, zoals altijd," antwoordt Yassir kort. "Veel werk, maar dat houdt me bezig. En met jou?"

"Goed," zegt Selim, leunend op zijn bureau. "Het bedrijf gaat goed, maar ik werk veel. Het lijkt alsof de tijd voorbijvliegt."

"Ja," zegt Yassir, zijn toon onverschillig. "Zo is het leven."

Daarna valt er vaak een stilte. Een stilte die vroeger niet ongemakkelijk zou zijn geweest, maar nu gevuld is met alles wat niet gezegd wordt. Selim weet dat Yassir nog steeds worstelt, niet alleen met het verlies van Malak, maar ook met de dood van hun moeder. Hij wil iets zeggen, iets doen om die afstand te overbruggen, maar hij weet niet hoe.

"Misschien moet je een keer langskomen," stelt Selim voor, een poging om iets van hun oude band terug te vinden. "Het is lang geleden dat we elkaar hebben gezien."

"Misschien," zegt Yassir, maar Selim hoort in zijn stem dat het waarschijnlijk niet zal gebeuren. "Ik moet gaan. Ik bel je binnenkort."

"Oké. Zorg goed voor jezelf."

"Jij ook."

Als het gesprek voorbij is, blijft Selim een paar minuten naar de telefoon staren. Hij mist zijn broer, de man die Yassir ooit was. Ze waren altijd zo close. Nu lijkt het alsof er een muur tussen hen staat, iets wat Selim niet kan doorbreken.

Selim zucht en kijkt naar de stapel werk op zijn bureau. Hij weet dat zijn broer rouwt op zijn eigen manier, maar hij kan het gevoel niet van zich afzetten dat Yassir steeds verder wegdrijft. Toch blijft hij hopen dat er een dag komt waarop zijn broer terugkomt, niet alleen naar huis, maar ook naar zichzelf.

Tot die tijd werkt Selim verder. Hij probeert het verleden los te laten, maar het blijft altijd aanwezig, sluimerend op de achtergrond, terwijl het leven om hem heen doorgaat.

Selim werkt tot laat in de avond. Het kantoor is stil, nu verlaten door zijn medewerkers. De uren glijden voorbij zonder dat hij het doorheeft, de schermen voor hem gevuld met cijfers, e-mails, en plannen voor de volgende dag. Hij zucht diep en leunt achterover in zijn stoel, wrijvend over zijn ogen die moe zijn van het staren naar het felle licht van zijn computer.

Dan kijkt hij op naar de klok en beseft hoe laat het al is. Een kleine vloek verlaat zijn mond. Hij pakt gehaast zijn spullen bij elkaar, zijn handelingen haast mechanisch: laptop dichtklappen, documenten in zijn tas proppen, zijn jas over zijn schouders gooien. Iedere dag rond dit tijdstip verlaat hij zijn werk en haast zich naar de deur. Vandaag is geen uitzondering.

Maar voordat hij naar huis gaat, heeft hij nog een tussenstop. Zoals iedere avond rijdt hij eerst naar dat ene restaurant, waar hij vier maanden geleden een vergadering had. Het was een gewone zakelijke bijeenkomst, bij een nieuw restaurant, zoals zovelen, maar sinds die dag kan hij het niet laten om steeds weer terug te komen. Het heeft niets met liefde te maken, dat weet hij zeker. Hij kent de vrouw die daar werkt niet eens, hij weet zelfs haar naam niet. En toch... er is iets wat hem iedere dag naar dit restaurant drijft, alsof hij er moet zijn.