La Mia Luce (Uitgehuwlijkt)

16.

Doordat Wattpad een storing had, kon ik het nieuwe deel niet uploaden. Ondertussen heb ik een nieuwe deel geschreven en alles samengevoegd. Veel leesplezier!

______________________________________________________________________________

Twee weken later

Malak opent, zoals ze de afgelopen twee weken heeft gedaan, haar ogen naast Yassir. Ze kijkt naar zijn bleke huid en maakt dua dat hij snel wakker wordt. In de afgelopen twee weken is haar arm genezen en is er nog maar een klein litteken overgebleven. Toen ze haar ogen opende in een vreemd huis, probeerde ze zichzelf te dwingen te herinneren wat er was gebeurd.

Selim komt binnen. Hij heeft ze deze twee weken niet alleen gelaten. Hij heeft goed voor ze gezorgd. Ze denkt dat hij erg close is met Yassir. Of misschien zelfs dat het zijn broertje is, want hij noemt Yassir broer. Toen ze het aan Selim vroeg, ontweek hij de vraag met de smoes dat Yassir het haar zal vertellen. Wanneer heeft hij haar iets verteld dat hij nu haar zal vertellen wie Selim is?

'Is hij wakker geworden?' vraagt Selim aan de jonge vrouw.

'Nee,' antwoordt ze hulpeloos terwijl ze haar hoofd laat zakken. Malak vergeet de angst die ze voelde niet. Ze zal bang blijven zolang Yassir zijn ogen niet opent. Ze wrijft gespannen over haar nek en wiebelt ongemakkelijk op de stoel.

'Maak je geen zorgen. Hij is sterk. Hij zal wel wakker worden'

'In sha Allah'

'Ik ga even naar buiten. Als je iets nodig hebt kan je het aan Nadir vragen. Hij staat beneden'.

'Is goed. Dankjewel Selim'
Selim glimlacht naar de jonge vrouw en verlaat de kamer.

Malak staat op van de stoel en schenkt water in om haar droge keel te bevochtigen, na drie slokken zet ze de beker terug op zijn plaats.

Ze gaat weer naar Yassirs bed. Ze gaat voorzichtig aan de rand van het bed zitten. Terwijl ze haar bezwete voorhoofd afveegt met een servet dat op de nachtkast lag, voelt ze de rillingen over haar lichaam gaan door de vingers die om haar pols zijn gewikkeld.

'La mia luce'

Soms dacht Yassir dat zijn ogen zo donker van kleur waren vanwege de donkere kamer waarin hij opgesloten zat. Hij heeft nooit de luxe gehad om te kiezen. Het was ook niet zijn keuze om in die donkere kamer te blijven. Dat donkere kamertje deed wat zijn vader niet kon. Ondanks al zijn tegenstrijdigheden.

Terwijl hij zijn tijd doorbracht in die donkere en kleine kamer, vergat hij veel kleuren. Soms doodde hij zijn tijd door te denken aan hoe groen, blauw of andere kleuren eruitzagen. Die kleine kamer was min of meer zijn graf geworden. De duisternis voelde als een zware aarde boven op hem. Soms vergat hij zelfs het verschil tussen het sluiten en openen van zijn ogen. Want wanneer hij zijn ogen opendeed, keek hij naar duisternis, en wanneer hij ze sloot, ook. Er was geen verschil dat hij opmerkte.

Maar nu zijn de ogen van Malak, als de zon die plotseling schijnt in zijn verduisterde ziel. Die zon is zo stralend dat zelfs het kleine kind achter de tralies opgewonden wordt. Hij strekt zijn kleine hand uit door de tralies en voelt de warmte die hem bereikt. Wanneer hij plotseling de warmte voelt in zijn lichaam dat al lang bevroren is door de kou, trekt hij zijn kleine hand geschrokken terug uit angst. Tegelijkertijd laat Yassir de pols van Malak los dat hij vast heeft in zijn hand.

Hij kijkt natuurlijk niet voor het eerst in haar ogen, maar hij merkt voor het eerst iets op. De zon... Er zijn sporen van de zon in die ogen. Net genoeg warmte en zachtheid om zijn bevroren jeugd te verwarmen. Hij slikt hard en legt zijn hoofd opzij, de zon verlaat zijn nachten op een zachte manier met die beweging. Hij drukt zijn wang iets meer tegen de kussen waarop hij ligt en doet alsof hij niet degene was die 'La mia luce' heeft gezegd.