La Mia Luce (Uitgehuwlijkt)

24.

Met aarzeling richt Malak haar blik op de deur, haar gedachten racen terwijl ze zich afvraagt wat ze moet doen. Hoe zal ze het haar familie vertellen? Nog geen half jaar getrouwd en nu alweer terug. Haar hart bonst in haar borstkas, gevuld met angst en verdriet. Ze voelt de druk van verwachtingen en oordelen, en ze weet dat haar komst grote gevolgen zal hebben voor haarzelf. Terwijl ze diep ademhaalt, probeert ze haar emoties te onderdrukken en zich voor te bereiden op het onvermijdelijke gesprek dat zal volgen.

"Malak?"

Langzaam draait ze zich om en kijkt naar de eigenaar van de stem. Het is Rachid. Terwijl hij dichterbij haar komt kijkt hij vragend naar de koffer.

"Wat doe je hier in deze tijd?" Vraagt hij

Malak bijt op haar lip, onzeker over wat ze moet zeggen.

"Is het goed als ik het morgen uitleg?"

"Je weet dat mijn moeder hier niet blij mee gaat zijn. Vertel me nu als je weer bent weggelopen, voordat we weer gezeik aanhoren door jou"

"Wallah ik ben niet weggelopen. Tante slaapt in deze tijd al. Morgen vroeg zal ik jullie beiden alles vertellen"

Hijj haalt de sleutel uit zijn zak. Hij loopt naar de deur en maakt die open.

"Yalla kom naar binnen" fluistert hij.

Malak loop met haar koffer in de hand naar binnen. Meteen doet ze haar schoenen uit.

"Ga maar in de kamer van Mahir slapen, hij slaapt bij zijn moeder in de kamer."

"Waarom slaapt hij niet in zijn kamer? Is er iets aan de hand?" Mahir houdt er niet van om een bed te delen integendeel als andere kinderen.

"Hij is ziek"

"Wat heeft hij? En waarom laten jullie mij dat niet weten?" Vraagt Malak bezorgd.

"Er is niks ergs aan de hand. Je ziet hem toch morgen. Ik ga naar boven, zal ik je koffer in de kamer voor je zetten?"

"Graag, ik ga een glaasje water drinken en dan kom ik ook naar boven"

Rachid pakt de koffer en gaat de trap op. Malak loopt naar de schoenen kast en zet haar schoenen daarin. Daarna pakt ze haar sloffen. Gek genoeg zijn die niet weggegooid. Ze trekt haar sloffen aan en doet de kast dicht. Ze loopt naar de keuken en ze pakt een glaasje uit de kast daarna vult ze het glas met kraanwater.

Nadat ze het glas water heeft gedronken, gaat ze naar boven naar haar kamer. Daar trekt ze haar pyjama aan en kruipt ze in bed, met haar gedachten naar Yassir. Hoopvol pakt ze haar telefoon en staart ze naar het scherm. Geen berichten of gemiste oproepen. Hij kan haar toch niet zomaar hebben achtergelaten, toch? Met aarzelende vingers toetst ze zijn naam in en drukt ze op de belknop. Ze legt de telefoon tegen haar oor. De telefoon gaat een paar keer over voordat de oproep plotseling wordt geweigerd, waardoor ze met een brok in haar keel achterblijft, verloren in haar gedachten.

Tranen beginnen uit haar ogen te stromen terwijl ze naar de telefoon kijkt. De pijn van verlaten worden, snijdt diep door haar hart. Hij heeft haar ook verlaten net als iedereen waar ze van houdt. Als ze de tekenen van zijn afstandelijkheid niet had genegeerd zou ze het voor haar zelf gemakkelijk hebben gemaakt voor deze verlating. Ze wist ook wel dat deze verlating zou komen maar dat het zo snel zou gebeuren en op deze manier zou gebeuren heeft ze niet kunnen bedenken.

Hij heeft haar duidelijk gemaakt dat hij van haar walgt en dat hij haar niet wil. Waarom is zij nu zo erg verbaasd dat hij haar uit haar leven heeft gehaald. Ja, hij noemde haar la mia luce. Hij noemde haar 'mijn licht'. Waarom zou hij haar zo noemen als hij geen gevoelens voor haar heeft.