La Mia Luce (Uitgehuwlijkt)

15.

Hierbij de nieuwe deel. Echt sorry dames. Ben op vakantie geweest, vandaar dat de nieuwe deel nu pas wordt geüpload. Om het goed met jullie te maken zal ik dit weekend een nieuwe deel schrijven en met jullie delen. Voor nu heel veel leesplezier.

_________________________________________________

Weten jullie waarom de mensen die kwaad in zich hebben, één zijn met de duisternis?

De duisternis is een zegen die hun gebreken verbergt. Wanneer de nacht valt en duisternis alles verbergt, worden misdaden gepleegd. Straatlantaarns zijn vijanden. Maanlicht is hun vriend, want de maan is vuilwit. Waarom vuilwit? Omdat het de vriend is van moordenaars? Nee, omdat het zelfs het bloed van slachtoffers zwart laat lijken...

Terwijl de zonnestralen in het bos verdwijnen, klinkt er een wanhopige smeekbede vanuit de zwarte auto. De duisternis die het bos bedekt is weer getuige van een moord. Er wordt een adem uitgeblazen in dit bos, bloed vloeit, iets gaat verloren...

Malak schrikt door het geluid van het pistoolschot dat enkele minuten als een levenslijn doorgaat. Tegelijkertijd voelt ze de drang om achterom te kijken. Maar, als ze met een zelfverzekerde stem zegt: 'Hij zal ons hier uit redden', beseft ze dat ze Yassir vertrouwt. Ja, ze houdt van hem, maar houdt ze zoveel van hem om zo op hem te vertrouwen?

De gedachte dat iemand een paar meter verderop zijn laatste adem uitblaast, doet haar lichaam verstijven. Enkele minuten later slikt ze met pijn in haar keel bij het horen van een ander pistoolschot.

Ze begint met het reciteren van de surah Al-Sharh. Om de geluiden van worstelingen een paar meter verder niet te horen, verhoogt ze haar stem. Tegen haar zware oogleden in, probeert ze, ze open te houden. Ze haalt diep adem en draait haar hoofd opzij. Ze ziet dat Yassir iemand wurgt. Het idee dat die handen een leven zullen nemen, maakt haar bang.

Ze kent zijn kracht heel goed. De woede in zijn ogen neemt nooit af.

De manier waarop zijn handen om de keel van de man zijn gesloten is zo krachtig dat ze hem met medelijden aankijkt. Ze wenst dat hij hem niet zal doden. 'Ya Allah, laat dit alsjeblieft niet toe,' slikt ze hard en vervolgens fluistert ze angstig 'Niet doen, niet doen, niet doen...'.

Terwijl Yassir doorgaat met het dichtknijpen van de keel van de man, sluit ze haar ogen alsof hij haar keel dichtknijpt.

Ze voelt zich heel erg naar. Ze kan niet helder nadenken van de hevige pijn in haar arm. Haar armen en benen lijken stijf. Als ze haar ogen weer opendoet en naar Yassir kijkt, ziet ze hem boven op een andere man. Haar wimpers zijn nat van de tranen. Ze kan hem nauwelijks zien omdat haar zicht wazig is, maar ze hoort opnieuw de stem die ze vandaag al te vaak heeft gehoord

Ze houdt haar adem in en blijft kijken. Haar zicht wordt nog waziger en ze voelt haar aderen samentrekken. Ze heeft het gevoel dat haar keel wordt dichtgedrukt en haar longen uitdrogen als een bloem zonder water.  Als ze over haar ogen wrijft ziet ze Yassir op de grond liggen. Haar slaperige hoofd begrijpt niet goed wat ze ziet.  Ze schudt haar hoofd krachtig en kijkt naar het lichaam dat op de grond ligt. Geschokt door wat ze ziet, schreeuwt ze van pijn. 'NEE!'

Ondertussen hadden de mannen het bos verlaten, met hun dode lijk... Malak was zo gefocust op Yassir dat ze hen niet had opgemerkt."

 

Het bos is heel stil. De vogels zingen niet meer vrolijk; het lijkt alsof ze hun stem zijn verloren. Het is koud en de harde wind laat haar lichaam rillen. De pijn voelt ze overal in haar lijf. Ze knippert met haar ogen en probeert haar ogen open te houden in de hele donkere nacht.
 
'Yassir!' Een pijnlijke schreeuw snijdt door de nacht en een zwakke echo weerklinkt in Yassirs oren.

Hij probeert zijn ogen open te houden. Hij wilde slapen. Slapen en nooit meer wakker worden. Langzaam geeft hij het op en sluit zijn ogen dicht.

Malak stapt uit de auto. Haar knieën trillen. Ze leunt tegen de auto en probeert naar Yassir te lopen. Wat betekent liefde eigenlijk? Dit zou geen liefde moeten zijn... Ze voelt de kleine vlinders in haar linkerrib, alsof hun vleugels in brand staan.

Ze zet een paar stappen naar Yassir, wanneer ze over een kleine steen struikelt. Ze staat met veel moeite op en zet haar stappen verder naar zijn lichaam op de grond.
 
Uiteindelijk nadert ze Yassir. Ze kijkt een tijdje naar zijn lichaam dat op de grond ligt. Ze zakt op haar knieën en neemt Yassirs hoofd in haar handen. Ze legt zijn hoofd op haar knieën. Met haar hevig trillende lichaam snikt ze.

' Alsjeblieft ga niet dood, alsjeblieft... Yassir' fluistert ze in de hoop dat hij hoort. Haar bloedige handen raken zijn zwarte haar. Ze streelt het voorzichtig en blijft huilen.

'Ga niet dood, alsjeblieft,' fluistert ze terwijl ze haar handen over zijn gezicht laat glijden en zijn wang met haar vingertoppen aanraakt. Ze wil haar man niet zo zien. Het zien van zijn perfecte gezicht in deze toestand doet haar hart pijn. Ze raakt zijn wang lichtjes aan en er ontsnapt een snik van haar lippen.

'Alsjeblieft, ga alsjeblieft niet weg! Doe mij pijn, schreeuw zoveel als je wilt, ontloop mij, negeer mijn bestaan, maar ga alsjeblieft niet dood!'

Wanneer ze een zacht gekreun hoort, kijkt ze hoopvol op, maar haar hoop verdwijnt als ze het bloed op zijn lippen ziet. De herfst begint in haar hart. Ze raakt zijn gesloten oogleden aan met haar koude vingertoppen. Duizenden woorden steken vast in haar keel.

'Laat me de duisternis achter deze ogen zien!'

Als ze haar ogen op zijn ogen richt, ziet ze dat de donkere ogen open zijn. Yassir fluistert met een zwakke ademhaling

'la mia luce'

Malak buigt nogmaals om de fluistering te begrijpen. Ze voelt de trillende adem die haar natte wang raakt.

'la mia luce, ik...'

'Ik ben hier' antwoord ze hoopvol.

Yassir sluit zijn ogen weer.  Angst verspreidt zich in de jonge vrouw terwijl ze probeert na te denken over wat ze kan doen. Ze zoekt naar Yassirs telefoon in zijn zak. Haar hart kan de pijn niet verdragen bij de gedachte dat hij dood zal gaan. Ze had niet eens zoveel tijd met hem doorgebracht om zoveel van hem te houden. Bovendien kende ze hem nauwelijks.

Terwijl ze de telefoon uit zijn zak probeert te halen om een ​​ambulance te bellen, hoort ze een autogeluid. De koplampen van twee zwarte auto's doorklieven de duisternis terwijl ze dichterbij komen. De auto's stoppen vlak bij hen en er stappen acht mannen in het zwart gekleed uit.

Malak denkt dat dezelfde mannen weer terug zijn gekomen. Ze kijkt voorzichtig naar de mannen die naar hen toe komen. Dit zijn niet dezelfde mannen.

Een van hen loopt voorop. Met snelle passen komt hij dichterbij. Wanneer hij Yassir op de grond ziet liggen roept hij. "Broer! Verdomme! We zijn te laat." De jonge vrouw blijft naar de man kijken.  Hij pakt Yassir's pols vast om te kijken of hij leeft.

'Raak hem niet aan!' roept Malak met veel moeite, terwijl ze de duisternis die voor haar ogen negeert.

Selim is zich bewust van de vrouw, maar er moet iets gedaan worden. Hij kan later uitleg geven.

Selim belt de dokter en vertelt hem over de verwondingen van zijn broer. Wanneer de dokter vraagt over zijn toestand kijk hij naar het lichaam van Yassir.

'Hij heeft twee schotwonden en ze lijken er niet uit te zijn," zegt Selim.

'Breng hem meteen hier naartoe. Ik maak de operatiekamer klaar.'

'Is goed' antwoordt Selim.

'Heb je zijn wond dichtgedrukt?" vraagt de dokter.

Selim kijkt naar Malak, die met een doekje op de wond van zijn broer drukt.
'Oh ja,' antwoordt hij. Op dat moment valt Malak's hoofd zich over het hooft van Yassir.
'Dokter, er is nog een gewonde,'

'Waar wachten jullie op, kom meteen hier naartoe!" roept de dokter.

Na het ophangen van de telefoon pakt Selim het verband van Yassirs buik en snijdt het met zijn zakmes. Vervolgens wikkelt hij het om de arm van Malak. Hij tilt haar op en roept zijn mannen om Yassir in de auto te zetten.