Laz Damarı

Yargı Dağıtan Hamsiler

"Çok özlendi... " dedi yeşil sever birileri...

🔴🔵🔴🔵🔴🔵

"Demirbilek?" 

Beynim ne dendiğini algılayamıyordu.

"Demirbilek?" denildi bir kez daha. Ardından saçlarımda bir şeyler gezindi.

"Kim?" dedim güçlükle dudaklarımı aralarken. Gözlerim hâlâ kapalıydı.

Güldükten sonra "Ne?" diye sordu. 

Ağzımın içinde bir şeyler daha geveledim. Tekrar güldü. Sonra bir sessizlik oldu. Ben de diğer tarafa döndüm ve örtünün altına daha çok sığındım.

"Demirbilek, hadi uyan bakalım." dediğinde ses çok daha yakından geliyordu.

"Uyumadım."

"Evet, biliyorum." dediğinde tekrar saçlarımda bir hareketlilik oldu. Bu, gözlerim kapalıyken daha çok uyuma isteğine sebep oluyordu. "Sadece ruhunu dinlendirdin."

Dudaklarımı kıpırdatmadan onaylar gibi bir ses çıkardım. Ne dediğini gram anlamadan.

"Ali abin arıyor." dedi bu sefer. Gözlerim saniyesinde açıldı. Soğuk mavi gözler benimkilerle buluştu.

"Neden arıyor?" dedim hemen kalktığımda. Beni ele geçiren uyku Ali Demirbilek etkisiyle arkasına bile bakmadan kaçıp gitmişti saniyesinde.

"Panik yapmana gerek yok Meryem. Sadece telefonu aç." dedi uzattığında. Beynim neden panik olduğumun cevabını hâlâ veremiyorken korkarak telefonu yanıtladım.

"Abi?" dedim boğuk çıkan sesimle.

"Meryem?" dediğinde sesindeki tondan hangi duygunun baskın olduğunu çıkarmaya çalışıyordum. "Ne yaptın?"

"Neyi?" dediğimde gözlerim Poyraz'daydı. Uzun kolunu uzatarak arkasında duran kağıtları kaldırdı.

Abim güldü. "Neyi olacak yavrum, projeyi soruyorum."

Poyraz'ın gösterdiği kağıtları ancak yeni idrak edebilmiştim.

"Ay... Evet." dedim saçma sapan bir gülüşle.

"Bitti mi bari?" diye sorduğunda elimi anlıma vurdum. Ben bitmişim yetmez mi?

Poyraz elimi alnımdan çekip yüzümü açığa çıkardı. Sessiz bir şekilde "Bittiğini söyle." dedi.

Kafamı iki yana salladım. Her gün her saat başı kendi kendimi hayal kırıklığına uğrattığım için yine kendime kızmaya başlamıştım.

"Bitmiş... Gibi yani. Yani bana göre bitmed.... Şey yani bitmiş gibi ama... Tam olarak yani bitme..." diye saçmalamaya başlamıştım ki Poyraz elimi tuttu. "Bitti." dedi sadece.

"Bitti abi." dedim derin bir nefes verirken.

"Ne zorlandın lan bu kadar? O kadar ağladın ki şu çarkına tükürdüğümün projesine, şimdi bittiğini inanamıyorsun değil mi?" diye sordu. Biraz sinirlenmiş gibiydi.

"Öyle oldu." dediğimde abim arabanın kapısı kapattı sert bir şekilde.

"Maket?"

Malzemelere bir göz attım. "Duruyor o."

"Kahvaltı?" dedi kısaca.

"O da duruyor."

"Tek misin?" diye sorduğunda Poyraz'la göz göze geldim.

"Değilim."

"Tamam. Kapat." dediğinde arabayı çalıştırdı. Ardından bir şey diyemeden telefonu kapadı. Her zamanki hızlı kapanışlarından biriydi.  Gece Poyraz'la çalıştığımı öğrenmişti. Hâlâ yanımda olduğu için sinirlenmiş olabilir miydi?