Senden Kalanlar Cefâpîşe (III)

BİRİNCİ BÖLÜM

Herkese selamm. ❤ Senden Kalanlar serimizin üçüncü kitabıyla devam ediyoruz. Ama önce seriyi baştan sona bir kez yazmak isterim. 🐥🐥
Senden Kalanlar Vaveyla🥀
Senden Kalanlar Sûzidil🥀
Senden Kalanlar Cefâpîşe 🥀

Hepsini de ayrı ayrı çok seviyorum ve sizin de sevmenizi bekliyorum.
O zaman iyi okumalar diliyorum ve lütfen bölümü oylamayı unutmayın bebeklerımmmm...

🪶🪶🪶

"Çok isterdim seninle olmayı, çok isterdim mutlu bir yuva kurmayı… "

                                               ༄༄༄

Zamanın süzgecinden geçirilen her şey zamana yenik düşüyordu. Biz her ne kadar bir şeyleri düzeltme yoluyla yapsak da o şey yine kendi bildiğini okuyor, bize söz hakkı düşürmüyordu. Aynı şimdiki gibi, aynı yaşayacağım tüm anlar gibi...

Aynadan gözlerimi çekemeyişim büyümüş karnıma doyasıya bakmak içindi. Karnım öyle çok büyümüştü ki, bir daha karşısına nasıl çıkardım bilmiyordum.

Ama çıkamazdım, hem çıkıp ne diyecektim ki? Senden kaçtım, sana kendimi hasret bıraktım. Senden saklandım, sakladım. Bebeğimizi söylemedim...

Bebeğimiz... Hamileydim. Ulaç'ın bir bebeği olacaktı. Ama haberi yoktu, kimsenin haberi yoktu. Bir tek ben ve o... Sadece ikimizdik bu sırrı bilen tıpkı sadece ikimizin yaşaması gerektiği gibi...

Affet beni bebeğim, ne babana ne de sana gerektiği gibi davranamadım. Babana sıradan bir eş, sana da sıradan bir anne olamadım. Üzgünüm, çok üzgünüm hem de. Ama zamanı geri alamayız ki, biz olanları geri çeviremeyiz ki. Her şey yaşandı ve bitti işte. Ben ondan kaçtım, hem de hiç ummadığı bir anda kaçtım. Ondan seni sakladım. Çünkü korktum, ondan kaçtığım için seni istemez sandım. Ondan gittiğim için bir daha yüzüme bakmaz sandım. Hala da öyle aslında, korkuyorum anneciğim hem de çok korkuyorum…

Biliyorum, bu zamana kadar hep korkularımla yüzleştim ben. Korktuğum ne varsa hep başıma geldi benim. Yine öyle oldu ve yine öyle olacak. İşte bu yüzden gittim ondan, bu yüzden sakladım seni.

Oğlum… Güzel meleğim benim. Bir gün sana bunları anlatacak olursam eğer benden nefret etmenden korkuyorum. Herkes benden nefret ederken senin de benden gitmene dayanamam. Bana babanı sorduğunda ne cevap vereceğimi bilemediğimde bana kızmanı istemiyorum. Beni anla lütfen, annene kızma. Her şeyi senin iyiliğin için yaptığımı unutma.

Bir karar vermek zorundaydım. Bu durum böyle gidemeyecek kadar ağırlaşmıştı artık omuzlarımda. En başta her şey kolaydı, zira büyümüş bir karnım yoktu. Evli olduğumu saklamak dışarıdakilere daha kolaydı. Ama şimdi… Oğlum varlığını herkese ilan ederken… Çok, çok zordu.

Kalsam, burada kalmak zordu artık. Her geçen gün karnımda büyüyen oğlumla her şey zorlaşıyordu. Bana yardım edenler bile birer birer terk ediyordu beni. Gün sonunda hep yalnız kalıyor, herkes gidiyordu yanımdan. Gitsem, kime gidecektim ki? Ulaç beni bekler miydi bunca zaman, beni görse hemen kabullenir miydi bu halimle? Aileme gitsem beni kovmaktan beter etmişlerdi öncesinde, şimdi bir de bu halimi görseler… Hayır, bunu kendime yapamazdım. Bunu oğluma da yapamazdım. Bir daha o kapıdan kovulamazdım.

Araftaydım işte… Şu hayatta araf denen yer kadar zorlu bir yer daha olamazdı herhalde. Ne gidebilir ne de kalabiliyordum burada. Beni istemiyordu ama gitmeme de engel oluyordu her defasında. Nasıl kurtulacaktım, ona bebeğini nasıl söyleyecektim bilmiyordum. Ama bildiğim tek bir şey varsa bu oyunu bir an önce sonlandırmak olmalıydı. Bebeğimin doğmasına bir aydan daha az bir süre kalmıştı zira.