See Memories ~hyunlix~woosan~

-1-

Titreyen ellerimle bana bir bardak su uzatan Hyunjin'in eline baktım. Suyu alarak hızla bir yudum aldım.

Şaşkınım.

Ama en çok da üzgün.

Şu an Hyunjin'in yüzüne bakamıyorum.

Korkuyorum.

Neden geri geldi ki?

Kafamı kaldırarak karşımdaki koltukta oturarak kendine gelen Wooyoung'a baktım. Yanında oturan sevgilisi sırtını okşayarak ona destek olmaya çalışıyordu. Saldırıya uğramıştı ama polisi aramak istememişti. Yüzünde şu anlık bir ölüm görmüyordum ama bu görmeyeceğim anlamına gelmezdi.

Gücüm gitmemişti. Sadece bir süre durmuştu. Neden bilmiyorum.

"Daha iyi misin?"

Yönelttiğim soru ile Wooyoung bana döndü. Şaşkınlık ve korku dolu gözleri bana baktı.

Kafasını yukarı aşağı salladı. Ben ona bakarken adam Hyunjin'i atlatarak kaçmıştı. Bu hâlâ tehlikede olduğu anlamına geliyordu.

"Tekrar çok teşekkür ederim. Onu kurtardığınız için."

"Polisi aramamız gerek."

Wooyoung şaşkınlıkla yüzüme baktı yine. Pes edeceğimi sanmıştı.

"Dediğim gibi gerek yok. Biz hallederiz."

"Farkında mısınız ama adam kaçtı. Tekrar ona saldırabilir."

Wooyoung sadece sustu.

"Bakın. Lütfen işi zorlaştırmayalım. Kapatalım gitsin. Gece gece uyandırdık sizi. Tekrardan teşekkürler."

Bizi kibarca evden kovmaya çalışan sevgilisine baktım.

"Felix hadi gidelim. Yorgunsun."

Ne bana seslenen Hyunjin'e ne de beni evden kovmaya çalışan Wooyoung'un sevgilisine baktım. Sadece ona bakıyordum. O ise ellerine.

"Sana ne dedi?"

Hızla kafasını kaldırarak bana baktı. Şaşkındı.

"Sana bir şey söyledi değil mi? Neydi o?"

Hâlâ susmaya devam ediyordu.

"Tehlikedesin ve bunun da farkındasın. Neden susuyorsun? Yoksa ona bir şey mi yaptın? Bu yüzden mi sana saldırdı?"

Sağ gözünden bir damla yaş akarken sevgilisi sinirle ayağı kalktı.

"Ne dediğinizin farkında mısınız?"

Sessiz kaldı. Bende konuşmadım. Yavaşça ayağı kalktım. Bana yardımcı olan Hyunjin ile birlikte yavaş adımlarla kapıya yöneldim.

"Benim tehlikede olduğumu nereden biliyordun?"

Bana sorduğu soru ile durdum. Yavaşça ona döndüm. Ayakta merakla bana bakıyordu.

"Sadece sen birşeyler gizlemiyorsun."

Durdum. Söyleyip söylememek arasında kaldım.

"Benimle aynı olduğunu hissediyorum. Bana hemen güvenmeni bekleyemem ama inan yardımcı olabilirim."

Sustu. Sevgilisine döndüm.

"İyi geceler."

Evden çıkarak ardımızdan kapıyı kapattık ve kendi dairemizde yöneldik. Hâlâ Hyunjin'in suratına bakamıyordum. Yürümekte de zorlanıyordum ayrıca. Bunu fark eden Hyunjin beni kucağına aldı. Kendimi onun güvenli kolları arasında huzurlu hissediyordum ama korkuyordum.