Love...Love...Love (+18)

Kaza

Gözlerimi yeni bi güne açtığımda Alessandro'nun dün akşam yanımda yatmadığını farkettim. Gösterdiğim tepki aşırıya mı kaçtı diye oldukça düşünmüştüm ve sonunda da uykuya dalmıştım.

Onunla aramızın böyle olmasını istemiyordum ama aile konusunda hassasiyetim olduğunu biliyordu Ordaki bir insanın bile benim hakkımda olumsuz düşünmesi tüm moralimi bozuyordu. Gerek hamilelik hormonlarımdan gerekse çocukluktan kalma tramvalarımdan olsa gerek sanırım

Duş alıp üsümü giyindiğimde solgun yüzüme baktım makyaj yapmaya üşenip mutfağa girdim. Burnuma gelen güzel kokularla keyfim azıcıkta olsa yerine gelmişti.
-Günaydın efendim
-Günaydın İsaac
Mutfakta kahvaltı hazırlayan ablalara yardım ediyordu.
-Alessandroyu gördün mü dedim kısık sesle yanına gidip
-Sabaha karşı gördüm sonra görmedim efendim?
-Sabaha karşı mı? Çalışıyor muydu?
- Evet efendim sonra da arabasını hazırlamamı istediler dediğinde kaşlarım çatıldı
-Hmmm... Hiç duymamışım kaçta çıktı ki?
-4 gibi sanırım efendim dediğinde kafamı sallayıp mutfaktan çıkıp odama gittim. Kapıyı kapatır kapatmaz hıçkırıklarım birer birer odada yankılandı. Şimdi Alessandro da beni aldatmış mıydı? Aklıma gelen şeylerle ağlamam daha da şiddetlendi.

Sonunda kendimi toparladığımda İsaac'ı çağırıp Alessandro'nun yerini öğrenmesini istedim. Bir süre sonra geri dönüp hiçbir hotelde olmadığını ve tek başına gittiği için yer tespiti yapamadığını söyleyen isaac içimi hiç rahatlatmamıştı.

Evde Alessandroyu beklerken vakit geçmiyordu ve ben böye yalnız kaldıkça iç sesimi bastıramıyordum aklıma birsürü şey geliyordu. Kalkıp çantamı aldım ve İsaac'ı çağırıp bikaç korumayla birlikte annemlerin hoteline doğru yola çıktık. Gitmeden önce annem veda etmek istemiştim.

Hotele girdiğimde annemlerin odasını arayıp geldiğimi haber vermişlerdi. Annem babamın beni göremek istemediğini bu yüzden otelin restoranında onu beklememi söyleyince burukça gülümsedim o ne kadar göremesede gözlerim dolmuştu yine. Ondan sevgi dilenecek değildim restoranda annemi beklerken babamın belki bi ihtimal sonradan yanımıza geliceğini ummuştum ama öyle olmamıştı annemle susarak oturduk öyle yarım saat boyunca hotelin mermerlerinin ne kadar güzel olduğunu söyleyip durmuştu annem. Konuşucak bişeyimiz olmamasına üzüldüm ,Hamile olduğumu söylememe rağmen tepki vermemesine üzüldüm, Gidicek olduğumu söylemem rağmen mermerleri anlatmasına da üzüldüm. Annemle ben artık iyice kopmuştuk bunu hissedebiliyordum. Anneme belkide son defa sarılıp restorandan çıktım lobinin ordan geçerken babamı karşımda görünce durdum karşımda durana kadar gözlerine baktım hiç kaçırmadım gözlerimi. Oysa bakmadı gözlerime, görmedi gözlerimdekini hafif kendini belli eden karnıma baktı sonra bana doğru ilerleyen ayaklarına. Tam karşımda durduğunda hazır gidiyoken sormak istedim bilmek istedim haykırmak istedim neden beni sevmiyorsun diye ama yapamadım söyleyebildiğim tek şey gidiyorum oldu bana kafasını salladı sadece yinede onada sarılmak isteyen yanımı bastıramadım kollarımı boynuna doladığımda kolunun biriyle bir iki kere sırtıma hafifçe vurdu bana sarılmasını beklememem gerekirdi ama beklemiştim bana sarılmasını sıkıca sarılmasını...Yanından öylece geçip gittim.

Araba hareket etmeye başlayınca kafamı cama yasladım. Aklıma olanları getirmemeye çalışıyordum ama aklımda  hala keşke bunu söyle söyleseydim şunu da söyleseydim gibi şeyler dönüp duruyordu. Sert bi şekilde savrulduğumuzda ne olup bittiğini anlamdım. Kafamı çarptığım yerden yavaşça kaldırdım. Bana seslenen isaac'ı duyuyordum ama kulaklarım çınlıyordu.
-Efendim iyi misiniz bişey söyleyin?! Ambulansı arayın derhal!!! Cansu
Boş boş suratına bakmayı kesip kendime geldim.
-Ne oldu dedim sesim inceliğini önemsemeden.
-Efendim, Bir araç bize yandan çarpıcağı sırada arkamızdaki ekip tampon görevi görmek için araya girmişler dediğinde gözlerim doldu bizim arabada çok bişey yoktu ama yan taraftaki araba için aynı şeyi söylemek çok zordu.
-Ambulans... dedim zar zor çıkan sesimle. Arabadan inmek için isaac'ın tarafına doğru kaydım aşağıya inip diğer aracı kontrol ettim. İçerdeki herkesin durumunun kötü olmadığını fark ettiğimde çok mutlu olmuştum sadece kolu kırılan bir arkadaşımız vardı onun dışında herkes iyiydi. Çalan telefonumla öksürüp sesimi düzelttim.
-Alo
-Cansu... Tanrıya şükürler olsun iyi misin? dediğinde endişeli sesi hoşuma gitmişti
-Bende iyiyim bebeğimiz de iyi dedim
-2 dakikaya yanındayım ayakta kalma sakın ambulans arkamızda o da geliyor dediğinde tamam dedim