YALANCI GÜNEŞ

32~Sen ve Ben

Gizemli annesine yaklaştıkça bildiği annesinin hatırasındaki görüntüsü değişiyordu.Çünkü ona söylenmeyen her şey yüzünden birilerinin canı yanmıştı.Ne kendini affedebiliyordu ne de bilip susanları…Güneşiyle hayati birlikteliklerinin son bulduğunu bilseydi onu kaçak olmaya mecbur bırakmazdı.Basit görünen en ufak bir şey değişseydi şimdi herkes farklı yerlerde olabilirdi.Eflah ile bir yolculuğa çıkmazlardı,ilişkileri Karan ile arasındaki gibi olur şimdi birbirlerinin kalplerindeki derin yara olmazlardı.Şifacı da kardeşiyle mutlu mesut yaşamaya devam ederdi...
Bunlar onun elinde olmamıştı ama birilerinin elindeydi.Şimdi gerçek için geç kalan yaşlı kadına iyi niyetle bakamıyordu.Hayatına giren herkesin belası olup çıktığını düşünen kadın Allah'tan af diliyordu çaresizce.

Arun,gözleriyle bile birine değmekten çekinen,ürkekleşen kadını çepeçevre bakışlarıyla kuşatmıştı.Kimseye kızamayacak kadar yumuşak kalbi hatayı kendinde bulmuş olmalıydı.
Prens,kendine gömülüp kalmış,
nerede olduğunu unutmuş gibi görünen prensese kısık sesle,
"Sara." dedi.Genç kadının hemen gözlerine bakmasıyla gülümsedi.Onu iyileştirecek kadar güçlü etkisiyle gözlerini mahkum kıldı kendisine.
Sara,kanayan ruhunu kısa bir anlığına alıp kendisine çektiğini kırılmaz,kesilmez bir halde geri verdiğini sandı.
"Efendim." Prens,ne olursa olsun cevabını veren kadına yaklaştı küçük bir adımla.
Adeta aklını fikrini üzerine kitledi.
"Senin ölümün Yalım'ı öldürmeyecek ya da onun ölümü seni."

Sara anlıyordu,kafasını salladı.Sonra düşecek gibi olduğunda köşedeki masanın çaprazındaki sandyeye çöktü usulca.Arun dizlerini kırarak karşısına geçti.
"Bu sizin için iyi." Gülümsedi genç kadın,ona nasıl baktığını görmek istedi o an.Prens tane tane konuşuyor,idrak edip etmediğini yokluyordu.
"Biliyorum Arun."dedi,bakışlarını ondan çekti.Prens,halini paylaşıyordu.Kim derdi ki karanlığın oğlu o üzgün olduğu için üzülecekti?Ona yaşattıklarından memnun değildi.Mutsuzca ellerine baktı.
"Yoruldum ben,çok yoruldum." Prens,
"Az kaldı Sara." dedi esrarengiz sesiyle.

Genç kadın,ağlamak üzereydi.Hıçkırır gibi içini çekti.Titreyen dudaklarını birbirine bastırdı.
"Beni bu yüzden kurtardın.Ayınla arandaki bağı bozmam için,değil mi?"Şimdi her şeyi anlıyordu ama anlamak istemiyordu.Aklı başından gitseydi keşke...
"Evet." Prens yalan söylemedi ama Sara öyle farz etti.Yalandı,kullanmak için çekip almamıştı onu ellerinden.
Sonra Sara sorabileceği onlarca soru arasından özenle birini seçti.
"Benimle işin bittiğinde ne olacak?"
Arun,acısını kalbinde hissettiği prensese baktı tehlikeli çekiciliğiyle.
"Güneşin kralı olacağım.Sen de kralın güneşi…" dedi gülümserken.
Sara gözlerini kırpıştırdı.Kafası o kadar doluydu ki prensin şifrelerini çözemiyordu.
"Anlamıyorum ama güzel bir şey dedin."diyebildi.
"Öyle Sara." dedi prens içini çekerek.

Yaşlı kadın kendini hatırlatmak için öksürdüğünde ona baktılar ama
Sara tekrar prense döndü.Kaşlarını çattı aklına gelen şeyle.Kadını böyle gören Arun,dişlerini göstererek güldü.Hep böyle olsaydı,huysuz…Ama üzgün hiç olmasaydı.
"Peki sen nerden biliyorsun Arun?Bizim aramızdaki bağın koptuğunu ne zamandan beri biliyorsun?" dedi sorgulayıcı sesle.

Prensi sıkıştıran soruyu yaşlı kadın bir efsanevi varlıktan bahseder gibi ağır ağır cevapladı.
"O aklına bile gelmeyecek şeyler düşünür,bulur Sevde."
Duraksayıp nefes aldı.Titreyen parmağını sallıyor,böylece daha etkili oluyordu.
"Bilgi güçtür,çok iyi kullanır.Dikkatli ol kızım tehlikenin içindesin."Bu kez,içine kaçmış gibi duran küçük gözlerini doğrulan prense dikmişti.
"Bedenini,ruhunu saran karanlıktan göremez olmuşsun."

Gözleri 'Bana bunları yapıyor musun gerçekten?' der gibi prensteydi.
Sürüklediği şey felaketiydi de Sara kurtuluşu diye mi koşuyordu?Neden kendisini savunmuyordu?'Ben öyle biri değilim.' dese inanırdı.Arun ise sarsılmaz dağ gibi dimdik duruyor,tek bir mimik yapmadan masanın altındaki bir noktaya bakıyordu.
"Görüyorum." dedi Sara ayağa kalkarken.
"Emin ol görüyorum." Bunda bir sıkıntı yoktu ki göresi gelmiyordu sadece…