YAZGI DERİN /aile/

4.

Elimizi alıştırıyoruz gençler. ♥️

Okuyun bakalım

İğneden falan korkmazdım. Küçükken fazla hastalandığım için en az ayda 2 3 kere iğne vurulmam gerekmişti. Öyle gidincede hâliyle alıştım.

Doktorun gösterdiği yere geçtim. Tabi yanımda aslanlarımla birlikte. Yani bana benzeyen bey amacayı görünce korku sardı. Ben ise ortaya karışık duygular içerisindeyim. Sonuca göre şekillenecek.

"Yardım edeyim mi?"  seside güzelmiş bey amcanın ama aslanlarımın sesi daha güzel.

"Yok Demir Bey biz yanındayız Yazgı'mın. Başka kimseye gerek yok." Dedi Alp.

Demir bey konuşacak gibi oldu ama bir şey demedi. İğneden korkmamama rağmen sanki korkuyormuşum gibi saçlarımı okşuyordu babam.

Doktor gelip işini hallettikten sonra aldığı kanı hemşireye uzattı. Umarım boşuna almışlardır kırmızı güzel kanımı. Yoksa ağlamak gözüküyor bana. Hadi tekrar hatırlayalım ne demişti babam 'film mi çekiyoruz başımıza böyle bir şey gelsin.' evet çekmiyoruz rahatlat kendini.

Derin bir nefes alıp Mert abimin yanına sokuldum. Sıkı sıkı sardı beni sağolsun. Mert abim sessizdi sadece bana doğru endişeli gözlerle bakıyordu.

"Mert'im lütfen bakışlarını düzelt artık. İnsan insana benzer sen böyle bakınca bende tedirgin oluyorum. Ben sizin kızınızım abim."

Konuşmamdan sonra başını boynuma doğru eğdi. Kokumu derince içine çekip üst üste öptü.

"Biliyorum bebeğim." bunu söylerken bile emin değildi sanki.

Arkadan bir el daha hissetim Alp'im gelmiş bebeğim benim.

"İkinizde kendinize gelin yavrularım biz biriz gerisi yalan. Herşey kanıtlanacak zaten."

"Sensin lan yavrum."

"Tamam abi benim yavrum."

Etrafa baktığımda annemin bize dolu gözlerle baktığını babamın da Demir beye baktığını gördüm. Cesur abim yoktu.

"Anne Cesur abim nereye gitti?"

"Bilmez misin kızım  abini duygusaldır o çıkmış demek ki."

"Ortada bir şey yokken durduk yere duygusal ortam oluşturuyorsunuz. Hadi işiniz bitti eve gidiyoruz gel kızım yanıma." babam sonunda bakışlarını Demir beyden çekmiş dikkatini bize vermişti.

Babamın bana doğru uzattığı elini tutup odadan çıkmak için hareketlenirken adını hâlâ bilmediğim hanım teyze konuşmaya başladı.

"Kızım daha belli mi tam bilmiyoruz ama dediğim gibi eşime benzediğin ortada eğer sende istersen seninle biraz konuşmak istiyoruz. İstediğin bir yere gidip oturabiliriz mesela. Ne dersin?" ama böyle sesin titreyerek konuşma benim içimi yakma.

"Hayır der. Hem benim kızım eşiminde dediği gibi eşinize benzemiyor. Lütfen sizde kendinizi kandırmayın Yazgı sizin kızınız falan değil. Kısa sürede kanıtlanmış halde göreceksiniz zaten. Umarım gerçek kızınızı bulursunuz. İyi günler."

Babam kibar ama bir o kadar da sert sesiyle konuştuktan sonra odadan çıktık. Hızla çıkışa doğru yürürken bir yandan da bizimkileri kontrol ediyordum. Az da olsa daha iyiyiz şükür.

Arabanın yanına geldiğimizde arabanın kaputuna dayanmış ve gözleri kızarmış Cesur abimi gördüm. Evet geldiğim son nokta bu oldu.

Ağlayarak yanına gidip sarıldım. İçimde tuttuklarımi dışarı aktarma vaktiydi. Resmen hüngür hüngür ağlıyordum iyi sabrettim valla.

Abim sanki bir daha hiç bırakmayacakmış gibi sarıldı bana ardından annem ardından babam Mert abim ve Alp bize dahil olduğundan sonra bir süre aile sarılması yaşadık.

Ailem benim herşeyimdi. Onlardan ayrılma düşüncesi bile kalbimi bin parçaya ayırıyordu. Allah'ım lütfen herşey umduğumuz gibi çıksın ve normal hayatımıza dönelim. Lütfen bizi ayırma.