YAZGI DERİN /aile/

17.

Okuyun bakalım

"Kalkın kalkın kalkın hadi."

Güzel uykumdan canım annemin hafif yüksek çıkan sesiyle ayılarak güne başladım. Gözümü tam açmasamda üstümde bana sıkıca sarılan kolları fazlasıyla hissediyordum.

"Ne oluyor anne ya?" diye sordu uykulu sesiyle Alp.

Yavaş yavaş gözümü açmaya çalıştım. Gözümü açmamla bana sarılan kolun sahibine baktım. Yakışıklı aslan Mert'im. Halbuki dün yanımda yatan Alp ve Yiğit abimdi. Ne ara Mert abim yanıma geldi bilmiyorum.

"Saat kaç haberiniz var mı? Hafta sonu diye karışmayayım dedim ama fazlasıyla uykunuzu aldığınızı düşünüyorum hem akşam misafirimiz var hazırlık yapmamız lazım ve sizde yardım edeceksiniz."

"Ne misafiri ya?"

"Of ya gelmesin kimse."

"Hafta sonu misafir mi olur be."

Uyumaya devam edenler annemin misafir gelecek sözüyle ayılıp hayıflanmaya başladılar. Bende iyice ayılmıştım zar zor üstümdeki kolları çekip oturma pozisyonuna geçtim. Dün olaylı bir gece olmuştu benim yüzümden ama şimdilik bu konuyu rafa kaldırsak sorun olmaz bence.

"Hepinize günaydın." dedim tüm neşemle.

"Günaydın güzelim."

"Günaydın Yazgı'm."

"Günaydın bitanem."

"Günaydın ikizim"

Hepsinden teker teker cevabımı aldım. Güzel bir gün olacağı şimdiden belli oldu.

"Kim geliyor anne, yoksa yine o sıkıcı arkadaşlarınız mı? Onlar gelirse alırım Yazgı'yı giderim." dedi Cesur abim. Diğerleri de onu onayladılar.

Annemlerin arkadaşlarını abimler sevmiyordu çünkü benden 2-3 yaş büyük oğulları vardı ve her bize geldiklerinde evlenme şakası yapıyorlardı tabi ki bu durum aslanlarımın hiç hoşuna gitmiyordu.

Abimler bu konu hakkında konuşurken salona mutsuz surat ifadesiyle giren babam dikkatimizi üzerine toplamıştı.

"Hayır daha kötüsü, anneniz Karahanları akşam yemeğine davet etti."

Ne! Lütfen bu bir şaka olsun. Lütfen.

"Ne!" Ve hepsinde yükselen aynı ses.

"Anne lütfen şuan babamın iğrenç bi şaka yaptığını söyle." hafif bi sinirle konuştu Mert abim. 

"Hayır şaka falan değil. Evet akşam yemeğine çağırdım ve onlarda kabul ettiler. Sizde farkındasınızdır ki bu konu hepimizi kırmaya başladı iki medeni aile olarak oturup konuşacağız aynı zamanda Yazgı'nın psikolojik açısından zarar almamasını sağlayacağız."

"Anne bunun iyi bir çözüm olduğunu düşünmüyorum." dedim kısık ve tedirgin çıkan sesimle.

"Senin iyiliğin için en iyi çözüm bu annecim." güven veren sesiyle.

Mert abim hızla ayaklandı ve diğerleri de. Ben ise hâlâ oturduğum yerdeydim. Ne söylemem gerektiğini bilmiyordum ama bildiğim tek şey vardı bu gece hiç iyi şeyler olmayacak.

"En iyi çözüm bu falan değil anne. Ara iptal et lütfen, ben kimsenin gelmesini istemiyorum. Hem gelince ne konuşacağız, 3 gün sizde 4 gün bizde mi kalacak diyeceğiz. Ne saçma şey, ben kardeşimi kimsenin evine falan göndermem ara çabuk gelmesinler."

Mert abimin siniri yavaş yavaş ortaya çıkmaya başladı. Ne boktan bir durumun içerisindeyiz gerçekten anlayamıyorum.

"Abim haklı anne hem sen nasıl bize sormadan davet ettin o civcivleri." ve ailemizde Mert abimden sonra en sinirli olan kişi yani Alp'im konuştu.