"Abim yeter, ağlama artık bak bende ağlayacağım" dedi abim bana peçete uzatmıştı.
Bugün Berke bebeğini kaybetmişti. Ve bunu antremandayken öğrenmişti. Gözlerimizin önünde çöktü yere. Ağladı hiç durmadı, kimse onu teselli edemedi. Hepsi kendi çocuklarının öldüğünü düşünüp empati yapmışlardı. Herkes o an kimseyi yanında istemezdi. Berke ağladıkça bende içime ağlamıstım. Sabahtan beri ağlıyordum ve abim beni teselli etmeye çalışıyordu.
"Ya sen gitsene, ne bileyim Sevgi ile falan konuş, dışarı çık sal beni artık abi yeter" dedim çatlak sesimle.
Abim kaşlarını kaldırıp, "Peki" dedi ve odadan çıkmıştı. Çok geçmedende kapıyı çarpıp gitmişti.
(Ah bu pekiler, kapı çarpmalar yok mudur be)
O an kırıldığını anlamadan ağlamaya devam ettim. Berke'nin o halini düşünüp hep ağladım, hiç durmadım.
Telefonuna düşen görüntülü aramayla gözlerimi silip açtım.
"Naaabeeeerrrrr kenafirrr" diye şakıyordu Berat.
Ben burnumu çekip tavanı gösterdim.
"İyi berat, sen?" diyebildim sadece.
Berat kaşlarını çattı, "Ağlıyor musun sen?"
"Yoo" diye telefonu yüzüme çektim.
"Basbayağı ağlamışsın sen" dedi.
"Dur ya kapa kapa" dedi ardından, kendi kapadı.
Ben biraz daha ağladım o sırada.
Çok geçmeden kapı çaldı, kapıyı açmak için zar zor kalkıp açtım kapıyı.
Elinde poşetlerle ve anlamadığım bir kutuyla duran Berat vardı.
"Sen iyice yalana alıştın haaa, bak ağlamışsın işten" dedi içeri girerken.
Kafa sallayıp, "Toz kaçtı" dedim.
İnanmayıp bir bakış attı. Sonrada mutfağa geçti. Elindeki paketleri boşalttı.
"Bunları sen ben gittikten sonra yiyeceksin, ben yiyemiyorum çünkü program yenilendi ve ağzıma sıçıyorlar. Ha birde" demiş elindeki kutuyu masaya koymuştu.
"Bu ne?" diye sordum.
Kutunun kapağını açıp içine bakmamı sağlayınca minik beyaz-gri, yeşil gözleri olan bir kedi vardı.
"Yaaaa Berat bu neee" dedim gülerek.
Berat gülüp kutudan çıkardı kediyi, "Vera, Dilaranın kedisinin bebeği. Sen ağlayınca belki seversin diye getirdim" dedi.
