lovers rock - hyunin

19

SLM
bolum sonuna supriz koydum
bence cok guzel bi supriz o yuzden yorum yapin bol bol
tsk

"Yani," dedim şaşkın bir ifadeyle. "Babanın sana karşı olan kötü davranışlarını fark etmesi, annenin küçük adımlarla iyileşmeye başlaması hepsi sadece bir kaç saniyeliğine beni gördüler diye mi diyorsun?" Kendimi işaret ettim. "Sadece dayına benzeyen bir çocuk gördüler diye mi?!" Kendimi özel hissetmeli miydim?

Hyunjin başını salladı. "Babam öyle diyor. Aslında her zaman biraz pişman hissediyormuş. Ama o gün emin olmuş. Ne dedi biliyor musun?" Başını göğsüme yasladı. "Eğer istersem kemanı bile bırakabilirmişim. Annemin daha iyi hissetmesi için bunu yapıyormuş, ama bu fikri bana sormadan yaptığı için suçlu hissediyormuş."

"Bırakacak mısın peki?" dedim merakla. "Keman çalmayı yani?" Daha kemana imza atmamıştım!

"Hayır. Annemin anısını iyi saklayacağım. Asla onun kadar iyi olamam. Ama kemanı bırakmayacağım. O da benim bir parçam artık."

"Pekii" dedim şişemin dibinde kalan biraya bakarken. "Sana ölüm nedenini de anlatmış olmalı." Yakasına yapıştım ve onu hafifçe sarstım. "Söyle bana Hwang Hyunjin, ne bu karanlık sır?" Güldü. Ortamı yumuşatmayı başarmışmıştım.

"Anlatayım o zaman. Hazır mısın? Bu bilginin sorumluluğu büyük olacak."

"Fazlasıyla hazırım."

"Annemin şu malum ve şirkete el koyan dayısı vardı ya hani? Dayım üniversiteyi bitirdikten hemen sonra onu iflasın eşiğindeki bir ailenin kızıyla evlendirmeye çalışmış. Dayım tabii ki istememiş. Dayısı da eğer o evlenmezse annemi evlendireceğini söylemiş. Dayım da mecburen evliliğe razı gelmiş. Yine de en azından sırını birine açıklamaya karar vermiş ve düğününden bir öncelik gece babama söylemiş. İki yıl evli kalmışlar. Annemin dayısı öldükten sonra da boşanmışlar. İkisi de bu evlilikten memnun değilmiş. Ama yine de bir kızları olmuş. Benimle aynı yıl doğmuş. Dayım kızı için beraber kalmayı düşünse de en sonunda bunun çocuğu daha kötü etkileyeceğine karar vermişler. Kaza günü..." Durakladı. Başını göğsüme yaslamıştı. Hızlanan kalp atışlarımı duymasından korktum.

"Kaza günü, babam yanlışlıkla ağzından kaçırmış. Büyük bir kavganın ortasındalarmış. O ve Bay Kim. Dayım Bay Kim'in tarafını tutmuş. Babam da sinirle ağzından kaçırmış. Dayım büyük bir hayal kırıklığıyla bakmış ona. Babam işte o zaman anlamış yaptığı hatayı."

"Kaza dedin..." dedim saçlarını okşarken. Kalp atışlarım hızlanıyordu. "Araba mı çarpmış?"

Başını salladı. "Hayır. O zamanlar Bay Kim'in olan bahçeli bir evdeymişler. Tartışma bahçede olmuş. Annem benimle beraber içerdeymiş. Rahatsız olduğu için içerde uyuyormuş. Hiç bir şeyden haberi yokmuş yani. Dayım içerde anneme yemek ısıtırken dışarda kavgayı duyup aceleyle dışarı çıkınca ocağı açık unutmuş. Annem yanık kokusunu benim ağlamalarıma uyanınca fark etmiş. O mutfağa gelene kadar ise çoktan yangın başlamış."

"Ne?" Düşündüğümden daha şaşırtıcıydı. Hyunjin'in bunları ilk öğrendiğinde ne kadar sarsıldığını tahmin bile edemiyordum. "Dayım içeri koşmuş. Alevlerin arasında kalmış beni çıkarmış önce. Annem mutfakta ağlayarak beni arıyormuş. Dayım onu öyle bulmuş. Patlama da o an yaşanmış." Burnunu çekti. "Dayım anneme siper olmuş. Annem sadece bir kaç küçük yanıkla kurtulmuş." Esen soğuk rüzgarla irkildim. Kendimi hikayeye o kadar kaptırmıştım ki parkta sadece ikimizin kaldığını fark etmemiştim. Yine de kalkmak istemiyordum. Sonsuza kadar Hyunjin'i dinleyebilirdim.