The Unwanted Husband (Seulrene)

Chapter 1

Seulgi's POV

"Seulgi!! Where did you put my shirt?! Diba I told you na to not touch my things. How many times do I have to tell you ba ha?" My wife angrily shouted.

Gosh she's so cute when she speaks taglish. Parang bet ko kurutin ang pisnge niya.

"Why are you smiling? May nakatatawa ba sa sinabi ko?" She raised her eyebrow and crossed her arms.

"Nothing... How can I wash your clothes if I'm not allowed to touch it?" Mahina kong tugon then walk to my wardrobe para ibigay ang kanyang damit.

"Ito na. Pasensya na, Hyun. Kakatapos ko lang kase labhan ito. Naplansya ko na nga rin pala ito." At ibinigay sa kanya ang damit.

She rolled her eyes then grab her shirt. "Tsk. Next time make it sure na nakalagay na agad ito sa kwarto ko. I don't want to go here again."

"Noted, wife." I smiled

"Don't call me that! That's disgusting." She said while she walk to the door.

But before pa siya lumabasa, I hold her hand. "May niluto na ako. Let's eat."

She pushed my hands and slap me, "Don't touch me! At wala akong pake if may niluto ka. Eat it by yourself. I'll eat outside." And just like that she walked out.

I sighed. Wala pa rin talagang nagbago. For the past few years, everyday I cook her breakfast. But no matter what I do, 'di niya pa rin talaga kakainin. If she see my food, she would just throw it away.

Aaminin ko nasaktan ako, pero wala naman akong choice 'diba? I chose this. I agreed to the marriage.

I'll eat alone again. I decided to walk downstairs to our kitchen. Sa totoo lang, nawalan na ako nang gana kumain pero sayang naman if 'di ko kakainin ang mga niluto ko. Wasting food is bad, maraming nagugutom kaya as much as possible kakainin ko pa rin ang mga natirang ulam or ibinibigay ko sa mga homeless.

---

Right now, I'm running late for work. Nasabi ko ba sa inyo? I work for Irene's company called "Aseul Corp." To be honest kahit matagal na ako sa company na ito, 'di ko alam kung anong meaning niyan.

You might be wondering why me and Hyun got into an arranged marriage, if I'm working at their company. Me and my wife are childhood bestfriends. Irene's family is wealthy, while my family is not. But even though we're not wealthy, the Bae family accepted me. They treat me like their own son.

Si Irene ay only child kaya sunod lahat ng gusto. While me, I have a sister at ako ang tumayo bilang father figure to support her and my mom. My father died when we were a child. I feel pity to my sister because hindi man lang niya naranasan ang kalingan ng isang Ama. Kahit papaano maswerte ako, dahil kahit sa maikling panahon nakasama ko ang aking Ama.

Me and Irene used to be close friends, but that change due to an accident. Na nagresulta of us being married. And now she loathed me.

Okay lang naman sa akin as long as kasama ko pa rin siya.

"Seul! Late ka na naman." Naputol ang pagbabalik tanaw ko when my Bestfriend shouted.

Meet my bestfriend, Seungwan. Me and Seungwan also meet during our college days. Mayaman naman pamilya nila pero ewan ko ba rito at pinili na mag trabaho kasama ako.

"Long story." I said while catching my breath.

"Tsk. Tsk. Sabi ko naman kase sa'yo wala ka nang pag-asa diyan sa asawa mo. Move on na lang kasi. Find someone na kayang suklian lahat ng efforts mo at walang galit sa'yo." Sabi niya habang tinatapik-tapik ang balikat ko.

I sighed. "You know the answer, Seungwan. No matter what I do ayaw talaga siyang makalimutan. Kung natuturuan lang ang puso malamang naghanap na ako ng iba. Pero hindi eh. Siya pa rin ang hinahanap-hanap ko."

I sadly smiled at what I said. Totoo naman, 'di natin matuturuan ang puso na pumili ng mamahalin.

Seungwan tap my shoulder, "Bakit 'di mo na lang subukan idate si Sunmi? Try mo kaya. Maganda naman, matalino, mayaman din, at mahal ka pa."

"Seungwan 'di-" I got cut off when someone bumps my shoulder.

"Binabayaran ko ba kayo para lang magtsismisan dito? Go back to your work!" Our boss coldly said

Yumuko na lang kami ni Seungwan and said sorry. Sanay naman ako sa parati akong sinisigawan ni Irene. Ewan ko lang dito kay Seungwan.

"W-we're sorry maam. 'Di na po mauulit, aalis na kami ni Seulgi." Nakayuko pa ring pahayag ni Seungwan.

I look at Irene and she's giving me cold yet death glare. Napakunot ang noo ko. Wala naman akong ginagawa sa kanya.

She rolled her eyes and walk past through us. She suddenly stop and look at me "Good. And you Seulgi. Umayos-ayos ka or I'll fire you."

With that, dere-deretso na siya papunta sa private elevator niya.

"What was that? Ano na naman ginawa mo kaya Seul at mainit ang ulo?"

Nagkibit-balikat ako. 'Di ko naman alam kung anong ginawa ko sa kanya. Besides, palagi namang mainit ang ulo niya sa akin.

"Tara na nga. Punta na tayo sa department natin." I said and drag him.

---

Nagliligpit na ako ng gamit when Seungwan poke me.

"What?" Tugon ko at 'di pa rin lumilingon sa kanya. Nag-aayos na kasi ako ng gamit since uwian na. Baka 'di ako makauwi agad, need ko pa naman magluto. Rush hour pa naman, mahirap maghanap ng sasakyan pauwi.

"Bar tayo, Seul."

I quickly shake my head. "'Di ako pwede, marami pa akong gagawin. Tsaka mahirap maghanap ng sasakyan pauwi."

"Ehhh. Sige na! Friday naman ngayon tsaka puro lang naman pag-aasikaso sa asawa mo ang ginagawa mo, kahit 'di ka niya pinapansin. Just this time, unahin mo naman sarili mo."

I shake my head again, "Sa susunod na lang, Seungwan. Promise." Tugon ko and even raise my right hand.

He sighed, "Sige na nga. Sabi mo 'yan ah. Kapag ayan di na naman tuloy ililibre mo ako ng isang buwan."

Nakarating na kami sa ground floor. Palabas na sana kami when I see Irene kissing a guy.

My heart breaks. Alam ko naman na 'di niya ako mahal pero sana naman huwag siya magpahuli na may kahalikan. Talagang sa open space pa sila naglalampungan.

"Seul! Sino tinitignan mo diy-"

"Oh! Asawa mo 'yan diba? Sino 'yung kahalikan niya-" Mabilis kong tinakpan ang bibig niya. Ang ingay talaga nito baka makita pa kami.

"Shh. Huwag ka maingay, baka makita tayo." Hinila ko siya sa pinaka gilid.

"Tsk. Tignan mo nga naman. Niloloko ka na nga ayaw pa-"

"Shhh! Sabi ko nga huwag ka maingay. Ayan paalis na sila oh." I quickly shut him off.

Nang maka alis sila. Tsaka pa lang kami lumabas sa pinagtataguan namin. Masakit pa rin talaga makita na ang babaeng mahal mo ay may kahalikan na iba.

Di bale kaya ko pa naman magtiis. 3 taon nga akong nagtiis at nagtitiis diba? Kaya ko pa naman siguro kahit ilang taon pa.

"I change my mind. Tara, mag bar tayo Seungwan."

Mukhang nagulat pa siya at di nakakilos agad. Kaya naman hinila ko na siya.

"Ohh, sigurado ka? Sige, libre ko na."

Hanggang kelan mo ba ako sasaktan, Hyun? Napapagod din kasi ako.

_________________________________________

Not edited