entre vous et moi

Let's make love

Hellooooo fav useriniz uzun bir bölümle comeback yaptı!

Again smutumsu uyarısı istemeyen geçsin,iyi okumalar diliyorum.

"Jennie dur lütfen biri görecek!"

Endişeli biçimde söylediğim kelimeler ile gülümsemiş ve bacaklarımın titremesine engel olamazken birde gülünce dünyamda türlü depremler oluyordu.

Yaklaşık 3 aydır burada onunlaydım.O kadar özgür ve iyi hissediyordum ki ne kadar canım acısada bu olaylar iyiki yaşanmış diyor hatta tanrıya şükürlerde bile bulunuyordum.

Artık birbirimize iyiden iyiye alışıp kaynaşmış hatta aynı yatağı paylaşmaya bile başlamıştık.Tamam ilk başta gerçekten bana garip ve imkansız geliyor, ondan da önce kendime yediremiyordum.Bir lanet sanıyordum bu durumu.

Fakat değildi.Yanılmıştım,en güzel yanılgım ömrüm boyunca hep bu kalacaktı.

Fakat hala ona ulaşamadığımı hissediyordum.Neden söylenenin aksine o aslında çocuk gibi masum ve nazik biriydi,yoksa onu gerçekten tanımıyorlar mıydı? Yada acaba o böyle bilinmeyi kendisi mi seçmişti?

Elindeki boya fırçasını bırakmış ve "Kim görecek biriciğim,kaderim ve kıyametim.Bu koca şatoda kim buraya girmeye cesaret edebilir?" Demişti.

Bende beraber yapmaya başladığımız tuvalden ellerimi çekmiş ve az önce beni öptüğü için dudağımın kenarında ki mavi boyayı elimin tersiyle silerken;

"Önce yüzünde ki siyah boyayı sil bayan Kim." Demiştim.Böyle söylemem hoşuna gitmiyordu ama bana bakan bakışları için yapmaya değerdi.

Boyalı ellerim esmer yüzünü bulmuş,o haraketim ile gözlerini kapatırken; "Seni gerçekten tanımıyorlar yoksa bu haline kim öyle ithamlarda bulunurdu ki." Demiştim.

Yüzüme bakmıştı bir süre.Ardından bir iç çekmiş ve bakışlarını ellerine indirmişti.Ortam sessizliğe gömüldü.

Dayanamamış ve saçlarını yavaşça okşarken;

"Ben sana sorgulamadan güvendim ve 3 aydır buradayım.Artık seni tamamiyle tanımak istiyorum,her şeyini bilmeme izin ver." Demiştim.

Yine bir sessizlik.

Ayağa kalkmış;"Peki Jennietta öyle olsun ama benden sana kendimi tamamiyle adamamı bekleme.Çünkü bence güven karşılıklı olmalı.Bunca zamandır sustum ve kendini bana tanıtmanı bekledim.Fakat anlaşılan buna niyetli değilsin,o yüzden mesafemi'de garipseme."

Bunları bir çırpıda söylemiş ve odadan çıkıp onu orada bir başına bırakmıştım.

~

Söylediklerinde tamamen haklıydı.Anlatacaktım,kendimi ortaya dökecektim ama inanır mısınız bilmem kendimi tek buna hazır hissedemedim.

Derin bir nefes almış ve ağır mermer kapıyı yavaşça itip,karşımda onu yere oturmuş her yer boya fırçası,boya lekeleri ile dolu iken sakin bir biçimde resim yaparken bulmuştum.

Ağır adımlarla yanına varmış ve bir süre bekledikten sonra hemen yanındaki beyaz kuş tüyü mindere kendimi bırakmıştım.

Onu seyrettim.Elleri boyalar ile öyle ahenkli oynuyordu ki mest oldum.Tanrım beyaz eline her rengin her tonu sıçramışken,özenle yaptığı eserlerinden daha güzel bir eser gibi geliyordu bana.