Her zamanki gibi güzel bir uyku çekiyordum. Ahhh kimi kandırıyorum. Kim sabahın saat 7'sinde kalkıp kahvaltı hazırlarken güzel bir uyku çekebilir. Her zaman ki gibi yataktan kalkıp kişisel ihtiyaçlatımı giderdim ve kahvaltı hazırlamaya girdim. Okulda saat 8'de ders başı yapıldığu için biraz acele ediyorum. Ağzıma bir iki lokma bilet attıktan sonra hazırlanmaya odama gittim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(istediğinizi hayal edebilirsiniz) Çantamı aldıktan sonra evden çıktım. Ben size kendimden bahsetmedim. Ben Masal... Masal Mira Gürsoy. 16 yaşındayım. Polis olmak istiyorum, boyum ve kilom kurtarıyo. 11. Sınıfa gidiyorum. Arkadaşım yok. Neyse okula geldim. Sınıfıma girip sırama oturdum. İlk ders edebiyattı ben edebiyat dersini seyorum... Allah'a çok şükür okul bitti eve gidiyorum. Evde her zamanki gibi kimse yoktu bende biraz ders çalıştıktan sonra yemek yapmaya kalmıştım ki kapı çaldı. Olucak işmiydi şimdi bu. Offff ben ne yapıcam. Kapıyı açtım ve karşımda onu gördüm. Çocukluğumun katilini. Evet tahmin etmişsinizdir babam. Baba demek istemiyorum ama.. Ama işte. "Çekilde geçelim " dedi babam. Bende çekildim ve mutfağa doğru yöneldim.. yada çalıştım. Babam saçımı tutup çekiyodu. Gözlerim doldu. "Yemek yapmadın mı ha?! " cevap vermedim. Gerçi ne zaman verebildim ki zaten. "30 dakka içinde o yemekler hazır olmasın görürsün o zaman ne olduğunu! hadi şimdi git! " Gittim. Yemek hazırladım ve odama çekildim. Salondan onun konuşma sesi geliyordu. Bende kapıyı açıp dinledim. Evet yanlış bişey ama çok mutlu konuşuyordu. İstemsiz merak ettim. "Evet kız evde " ..... "Tamam gelebilirsiniz" ..... "Evet yüzükler bende" ...... "Tamam bekliyoruz" dedi ve kapattı. Bende odama geri girdim. Bu neysen bahsediyordu böyle. Kim evlenicekti. Lan ben.. benim için. Hemen biriktirdiğim parayı aldım çantama gereken eşyalarımı aldım. Zaten giriş katta oturuyorduk ve kaçabilirdim. Onun sesini duydum çantamı hemen sakladım. "Nerdesin gene! Gel hemen güzel yemekler hazırla misafirler gelicek! " dedi. "Tamam" dedim. Hemen mutfağa girdim ve hızlı olmaya özen göstererek yemek yaptım ve tekrar odya geçtim. Hemen çantamı aldım ve camdan çıktım. Yok boyu koşmuştum. Nefes almakta zorluk çektim ama geçti. Tekrar hızlı olmaya özen gmstererek ilerledim. Biraz dinlenmek için oturdum ve o iğrenç sesi duydum. "Sen kaçmaya mı çalışıyodun! " dedi. Bende koşmaya başladım. İşlek bir yere gelince gözüme kestirdiğim bir müzik yerine giridim. Adı...adına bakmadım. İşte birisini gördüm tam seslenicektim ki o adam saçımdan tuttuğu gibi çekti. Arabaya bildirdi. Eve geçtik ve başladı. Önce telefondan mesaj attı. "sen kim sinde kaçıyorsun lan! Yetmedi mi yaptığın rezillikler?! " dedi. Ben ne yapmıştım ki. Hiçbirşey yapmadım. Hep uslu çocuk oldum. Küçükken parka gidip oralarda buralarda koşmadım ya da çocukken sık hasta olan biri değildim. Ben bişey yapmamıştım ki. Bu sefer kemerini çıkarttı ve vurmaya başladı. Her vurmasında bağırıyorum. Ben bağırdıkça o daha hızlı vuruyordu. 1 saat geçmişti ve beni bodrum kara kadar sürükledi. Bodrum kat kullanılıyordu ve orayı babam almıştı. Benim burda çocukluğum geçti. "Tüm gün burda aç kalda gör gününü! " dedi ve gitti. Bu yere gelindiğimde hep çocukluğumu hatırlarım. O küçük çocuğun bağırışlarını, yalvarışlarını duyuyordum. Orda uyuya kaldım. Sabah olduğunu yüzümde hissettiğim acıyla uyandım. "kalk kız sen benim kızım değilsin" dedi annem. Nasıl yani. Ben boşuna mı katlandım onlara. Ne yani bana inanmamıştı ve şimdi yaşadığım şeylere mutlu mu oluyordu? Sadece tamam diyebildim. Sadece tamam... Zaten başka bişey denedim.. diyemedim. Odama girip üstümü değiştirdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hemen üstümü giyindim ve odamdan çıktım. Sinirliydim hemde fazlasıyla. Küçüklükten beri öfekmi kontrol edemiyorum ve arkadaşlarımı bu yüzden kaybettim... öfke problemlerim yüzünden. Bu yüzden dışlandım.... Hastanenin öne geldik hastane Özel Güven hastanesiydi. İçeri girdik ve danışmana odanın nerede olduğunu sorduk. Merdivenlerden çıktık ve odaya girdik.
