~MİRA~

12. Bölüm

MASAL GÜVEN
(1 hafta sonra diyerek yazcam neden bende bilmiyorum iyi okumalar ve yorum, vote atmayı unutmayın)
1 HAFTA SONRA

Tam bir hafta. Koskoca bir hafta. Hiç bişey dwğişmemişti. Bazen babamı arıyorlardı bizi gösterip kapatıyorlardı. Bana daha ağır bir şekilde vuruyolardı. Miran ve Arda'ya da vurmaya başlamışlardı ama o kadar değildi. En azından bana yaptıkları kadar değildi. Bacağımda irili ufaklı kesikler, birkaç yerde dikiş izleri, morluklar vardı. Her yerim ağrıyordu. Karnımda belimde ve göğüs bölgemde acayip bir ağrı vardı. Artık dayanamıyorum. Bir ara korumaların düşürdüğü bıçaklardan almıştım ama fark etmişlerdi bunun sonucunda saha fazla dövmüşlerdi. Fakat ben gene dayanamayıp bir tane daha bıçak almıştım.

Odada kimse olmayınca ilk önce kendi iplerini çözmüştüm sonra Arda'nın daha sonra Mira'nın iplerini çözmüştüm. Odada hepimizin sığabileceği bir pencere vardı. Sessizce o pencereden ilk Arda sonra Miran en sonda benim geçeceğimi söylemiştim. İtiraz etmişlerdi ama ben zor bela onları ikna etmiştim. Arda'yı çikarttık sonra Miran çıktı ben çıkıcakken odanın kapısı açıldı hızlanarak camdan çıktım ve koşmaya başladık.

Yalaiık 30 dakikadır hiç durmaksizin koşuyordu zira dursak yakanıcaktık.

"Miran, Arda'yı al ve koş ben onların dikkatini dağıtıcam" dedim.

"Masal hayır! Beraber kaçıcaz seni orda bırakamam! " dedi Miran.

"Abla, abim haklı seni orda bırakmayız! " dedi Arda.

"Bakın bize yetişicekler. Size söz bana bişey olmicak. Hadi ablacım, bak söz bana bişey olmicak siz koşun" dedim.

"Abla eğer sana bişey olucaksa asla ama asla kendimi affetmicem. Bak söz verdin sana bişey olmicak!" dedi Arda. Onu başımla onaylıyıp başka bir yöne doğru koşmaya başladım.

Rahat 20 dakikadır koşuyorum ve çok fazla yoruldum. Aklıma Arda'ya ve Miran'a verdiğim sözü gitiriyprum ve daha hızlı koşmaya başlıyorum. Her seferde farklı yollara saparak izimi kaybettirmeye çalışıyordum.

Artık izimi kaybettirmiştim. Beni göremickelri bir yere oturup dinlendim. Tekrar geldiğim yönlere koşmaya başladım. Biraz ilerde otoyolu gördüm. Acaba Miran'lar ne yapıyordu. Biraz daha ilarledim. Allah'ıma şükürler olsun onları gördüm. Biraz daha yavaşalyarak yürümeye başladım. Onların yanına geldiğim zaman ikisinde sıkı sıkı sarıldım. Sıra araba bulmaya geldi.

"Bak ablacım sözümü tuttum. Gördün mü? Size bişey olmadı dimi?" diye sordum. Kafasını olumsuz anlamda salladı. Bir tane adam görmemle beraber ikisininde elinden tuutuğum gibi aşşsğı doğru koşmaya başladım.

Önümüzde bir araba durdu fakat  bakamadım. Göğsündeki ağrı artmıştı. Zorlukla konuşup.

"Miran, Arda'yı da al arabaya binip git! "dedim.

"Kızım. Bana bak.. Hadi yapabilirsin.... Bak gözlerime. Buğra çocukları arabaya bindir, Aras sende kıza bak çabuk. "dedi. Artık sesler daha da bulamışlaşmaya başladı.

"Hadi bana bak.. Yapabilirsin. Hadi,hadi yaparsın böyle devam et bak gözlerime. Baba çabuk Güven'lerin evine sür hadii! " dedi zorlukla çocuğun gözlerine bakmayaalışıyordum.

"Boş ver baba sen Semih amcayı ara. Hastaneye sür!" diye bağırdı. Artık çoğu sesi duymuyordum fakat vicudumdaki ağrılar artmaya başlamıştı. Arda ve Miran benimle konuşmaya çalışıyordu. En son gördüğüm Miran, Arda ve o çocuğun yüzü oldu...

    Selam. Nasılsınız canlarım. Umarım iyisinizdir. Benim moralim yerinde. Kitabım nasıl gidiyor. Yorum yazmayı unutmayın. Belki bu gün bir tane daha bölüm yazarım. Yarın bölüm atamayanilrim. İyi akşamlar bayalar, bayanlar...