The Universe of Us

CHAPTER 41

Hiraya's POV

Tanging ang tunog lang ng makina ng sasakyan ang nagiingay sa pagitan namin.

"Are you mad?"

"You don't need to drove me here. Nakakaagaw lang ng atensyon. Paano kapag may makakita sakin na lumabas ng sasakyan mo?"

"Don't mind them"

He simply said at sya na ang nagtanggal ng seatbelt ko. I sighed.

"Sandro, seryoso ako dito. I don't like gossip lalo na kapag nasa trabaho"

"Okay, okay. I'll park the car far away from here so there's no people can saw you getting out of my car. Eh ngayon hindi ka na ba galit?"

I smiled.

"Thank you"  He sighed in relief.

I cupped his face and look in to his eyes.

"Let's keep our relationship for a while, okay?"

Ngumiti sya and kissed the tip of my nose.

"Welcome back, Hirayaaa!" Mirana excitedly hug me at nakisali na din si Joshua.

"I missed you two. For now kailangan ko munang mag-report" Agad akong bumitaw sa yakap nila at binigay ang dalawang paper bag sa kanila.

"Pasalubong. I'll go now"

Balik na ulit sa normal ang trabaho ko pero hindi ko pa rin makalimutan ang nangyari noong nakaraan.

That was scary.

Malaki din ang pinagpapasalamat ko dahil may ganito akong kakayahan na makita ang mangyayari.

But this special gift... it's really really scary.

Me and Sandro... we're taking a risk at ang consequences ay kailangan naming paghandaan.

Naputol lang ang pagiisip ko ng tapikin ako ni Joshua sa balikat.

Nilingon ko sya.

Kasabay ko sya ngayong naglalakad sa hallway ng kapitolyo.

"Are you okay, Hiraya?" Tanong nya.

"Of course. Masaya lang akong nakabalik na sa normal ang lahat"

Saglit syang tumahimik.

"Your vision. It's amazing"

"Amazing and scary, Joshua"

Tumawa ako pero deep inside ay gusto kong umiyak umiyak ngayon.

Biglang tumunog ang cellphone niya.

"Hello... Ngayon na?... Sige pupunta na ako dyan?"

"May problema ba?"

He nodded at mabilis na nagtipa sa cellphone nya.

"Si Mirana... she needs help"

Huminto ako sa paglalakad at hinarap sya.

"Okay lang ba sya? Anong nangyari?"

"Biglang tumirik ang patrol car na ginamit nya"

Napahinga ako ng maluwag. Akala ko naman kung ano ng nangyari.

"Are you really okay, Hiraya?" Puno ng pagaalala ang boses nya.

"I'm really okay. I assure you that"

Biglang umayos ng tayo si Joshua at sumaludo.

Ganoon din ang ginawa ko ng makita ang chief namin kasama si governor matthew.

Maya maya'y nakasunod na sa kanila si Sandro.

Kita ko kaagad ang matamis na ngiti niya ng makita ako.

I gave him a serious look para iparating sa kanya na wag syang pahalata.

Buti naman at nakuha nya agad at sumeryoso ulit ang mukha niya.

Nilagpasan kami ni chief at gov Matthew habang si Sandro naman ang sinundan namin.

Ramdam ko ang pagsulyap sakin ni Sandro.

This guy sobrang kulit.

"Can I talk to Hiraya in private?" Tanong niya bigla kay Joshua.

Tumingin saglit sakin si Joshua bago tumango kay Sandro.

"Yes, sir. Hintayin ko na lang po kayo sa labas" Sumaludo ulit sya at umalis na.

"This is not easy. You don't how much I wanted to kiss and hug you, right now"

I look at his back. He's still not facing me.

I didn't say anything.

"Hiraya, are you still there?"

Hindi pa rin ako nagsalita.

"Please say something. You're scaring me"

Ilang segundo bago ako nagsalita.

"Sandro, I'm afraid of what will happen today or maybe tomorrow"

Mabilis syang humarap sakin. I know he is fighting the urge to hold me.

"Hiraya, everything will be okay"

I shooked my head.

My vision clearly saw what will happen in the future.

"Gaya ng sinabi ko... maraming mawawala... Sandro, I don't want that to happen... but I already did"

I wipe the tears that escaped on my eyes.

"Do you think taking a risk... will be worth it?"