CHAPTER 47

358 35 2
                                    

Sandro's POV

Before I reach for her hand, Chief Cuesta interrupted.

"Valdez. Come to my office."

Sumaludo muna sa'kin si Hiraya tsaka ako binigyan ng tipid na ngiti bago sinundan si Chief Cuesta sa opisina nito.

Sinundan ko sya ng tingin.

I took my phone out from the pocket of my jeans and dialed Simon's number.

Four rings passed but Simon didn't answer my call.

What's his problem?

I dialed his number again but this time he rejected the call. I just type a message to Mom na tawagan ako later kung hindi siya busy.

Pinatunog ko ang sasakyan ko at nagpasya ng bumalik ng opisina ko.

"MANIWALA KASI KAYO. SIGE TINGNAN NYO BY NEXT MONTH JUNE 22, 2015! MAKIKITA NYO SI SANDRO SA PUP!"

"Umm Oo.. kasi... totoo yung... ano... yung prediction ni RayaAAAAAaaaa."

"Alam ko talagang hahanapin mo ako."

"Who are you?"

"Hiraya Manawari."

"Gusto mo malaman kung bakit ko alam na gagawin mo yung speech sa PUP kanina noh?"

"Okay... Sandro. you know... I see things.."

"Like things that can never be seen by anyone else."

"Ghost ka dyan. I can predict the future. 'Yon 'yon. Hindi ghost."

"So.. you can predict the future.."

"I.. think.. I am inlove with you."

"Like I said... I have already seen everything.."

"Like what? Yung hula mo?"

"Come on Hiraya, hula lang yun... I set the course of my own future Hiraya."

"If I do.. are you willing to take the risk?"

"What risk?"

"Every risk that may come if mahalin din kita? I am telling you this right now Sandro.. marami ang magbabago 'pag pumayag ako."

"Marami ang mawawala sayo."

"SIR SADROOOOOOOO."

Isang sigaw at katok ang nagpabalik sa akin sa realidad.

I'm gasping for air.

Para akong tinangay ng tubig hanggang sa pinakailalalim ng karagatan.

Muling may kumatok sa bintana ng kotse. I looked around and I found myself still inside my car.

I saw my secretary Via really look worried.

Bumaba ako ng sasakyan na parang nahihilo.

"Sir, are okay?" Agad akong dinaluhan ni Via.

I nodded at napahawak pa ako ng mahigpit sa pintuan ng kotse.

"Kanina ka pa daw po dito sabi ng guard at parang 'di na daw po kayo gumagalaw—"

"I'm alive."

"Ah opo."

Nilagpasan ko sya.

Pagkarating ko ng opisina ay agad akong umupo sa swivel chair and close my eyes.

The Universe of UsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon