Unicode
လရိပ်ကဆေးရုံထဲငယ့်ကိုယ်လေးကိုပွေ့ကာ
အပြေးတက်လာလေသည်၊မျက်နှာမှာလည်း
မျက်ရည်တို့ကနေရာယူနေပြီးစိုးရိမ်ပူပန်
နေသည့်ပုံပင်၊လရိပ်အမှန်ကဘယ်ကိုသွား
ရမလဲမသိပေ၊လရိပ်မန္တလေးမြို့ထဲကိုလည်း
အစုံမရောက်ဘူးခဲ့၊နောက်ဆုံးဟိုတစ်ခါ
ငယ်လာတွေ့တဲ့ဆရာဝန်ကြီးအခန်းကိုပြေး
သွားလိုက်သည်၊ဘယ်သူကိုအကူအညီတောင်း
ရမလဲမသိသလိုဘာအရင်လုပ်ရမလဲဆိုတာ
ကိုလည်းမစဉ်းစားနိုင်တော့ပေ၊"ငယ်..ခဏလေးအားတင်းထားပါနော်
ကျုပ်ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့ခင်ဗျားရယ်..ခဏလေး
အားတင်းထားပါ!!"လှေကားထစ်အဆင့်ဆင့်ကိုနင်းတက်လာတဲ့
လရိပ်ရဲ့လက်ပေါ်မှာငယ့်ကိုယ်လေးကိုပွေ့
ထားရတာမို့လက်တွေလည်းညောင်းကိုက်
လာလေသည်၊ဒါပေမဲ့လရိပ်ရပ်လိုက်လို့
မဖြစ်ပေ၊ငယ်ထွက်သွားလို့မရဘူးနော်။ဆရာဝန်ကြီးအခန်းကိုခြေထောက်နဲ့ကန်ဖွင့်
ရင်လည်းရိုင်းရာကျမှာမို့ဘေးစောင်းတိုက်
ဖွင့်ရင်ငယ်နာသွားမှာပင်၊ဒါကြောင့်တံခါးကို
ကျောပေးကာတွန်းလိုက်သည်။"ဒုန်း!"
အခန်းထဲကိုဝုန်းဒိုင်းကြဲဝင်လာတဲ့လူကြောင့်
မော့ကြည့်တော့သူ့လက်ထဲမှာချီထားတာက
နွေလဝန်းငယ်ပင်။"ဘာဖြစ်လာကြတာလဲ"
"ဆရာ..ငယ့်ကိုကယ်ပါအုံး..ကယ်ပေးပါ
ငယ့်ကိုကယ်ပါအုံးဆရာ!!"လရိပ်ငိုယိုကာရှိခိုးမတက်တောင်းပန်မိသည်၊
ဆရာဝန်ကြီးကအရေးပေါ်အကြောင်းကြား
ကာငယ့်ကိုခွဲစိတ်ခန်းထဲသွင်းဖို့ခေါ်သွား
လေပြီ၊သူနာပြုတစ်ချို့တွန်းနေတဲ့ဘေးမှာ
လရိပ်လည်းအပြေးလိုက်ရင်းအရူးလိုစကား
တွေပြောနေမိသည်၊"ငယ်..ကျုပ်ကိုမထားခဲ့ပါနဲ့နော်!"
ငယ့်ကိုခွဲစိတ်ကိုခန်းထဲခေါ်သွားပြီမို့လရိပ်
ကိုအပြင်မှာစောင့်နေဖို့သူနာပြုတစ်ယောက်
ကတားလေသည်၊နောက်ဆုံးငယ့်လက်လေး
ကိုလွှတ်လိုက်ပြီးအပြင်မှာသာနေခဲ့ရသည်၊
ငယ်ကသူ့အခြေအနေကိုသူသိလို့နောက်ဆုံး
အကြိမ်အထိမခွဲစိတ်ဖို့အကြိမ်ကြိမ်တားသည်၊
ဒါပေမဲ့လရိပ်ဒီတစ်ခါတော့ငယ့်စကားကို
နားမထောင်နိုင်ပေ။
YOU ARE READING
ရွာကပဒိုင်းသီးလေးများ
Romanceစာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်။ အပြင်လောကနဲ့လုံးဝမသက်ဆိုင်ပါ။ ကြည်သာလရိပ်+နွေလဝန်းငယ် . .