Zawgyi
ငယ္လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ေနၿပီမို႔ဒီေန႔ၾကည္သာ
စံအိမ္ကိုသြားဖို႔လရိပ္လာေခၚမယ္လို႔
ေျပာသည္၊ငယ္မနက္ထဲကျပင္ဆင္စရာ
႐ွိတာအကုန္ျပင္ထားတာေၾကာင့္အဆင္
မေျပတာမ်ိဳးမ႐ွိ၊ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေနထြက္
လာရင္းေရစိုေနတဲ့ေခါင္းကဆံပင္ေတြကို
တဘက္တစ္ထည္နဲ႔သုတ္ေနလိုက္သည္၊
အဝတ္အစားေ႐ြးဖို႔သိပ္ၿပီးေခါင္းစားစရာ
ေတာ့မလိုေပ၊လရိပ္ကမေန႔ထဲကႀကိဳၿပီး
ေ႐ြးေပးသြားသည္၊အျဖဴေရာင္ေလးေပ၊
ငယ္ကအျဖဴေရာင္ေလးနဲ႔သိပ္လိုက္တယ္လို႔
ေျပာသြားေသးသည္၊လရိပ္မွားတယ္၊အရမ္း
ကိုမွားတယ္..ငယ္ကအျဖဴနဲ႔မွမဟုတ္ဘူး
ဘယ္အေရာင္နဲ႔မဆိုလိုက္တယ္ေလ၊
သူမ်က္လုံးမေကာင္းေတာ့ဘူး၊
ေတြးလိုက္တာနဲ႔တင္မ်က္ႏွာကခ်က္ခ်င္း
ျပဳံးလာေလသည္၊ေခါင္းေျခာက္ေအာင္
အရင္လုပ္ၿပီးမွအျဖဴေရာင္ခ်ိတ္ထမိန္နဲ႔
အေပၚကအျဖဴခ်ည္သားအက်ႌခါးတိုေလး
ကိုဝတ္လိုက္သည္၊
အကုန္ျပင္ဆင္ၿပီးေတာ့ငယ္အိတ္ကိုယူကာ
ေအာက္ဆင္းလာလိုက္သည္၊ေအာက္မွာ
ထိုင္ေနတဲ့လရိပ္ကိုေတြ႕ေတာ့ငယ့္မ်က္လုံး
တို႔ျပဴးက်ယ္သြားရသည္၊ေၾကာင္ၿပီးရပ္
ၾကည့္ေနတုန္း
"လာေလ..ငယ္က်ဳပ္ကိုမျမင္ဖူးတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူး..မင္းကေရာက္ေနတာကို
ငါ့ကိုမေျပာဘူး..အဲ့ဒါဆိုျမန္ျမန္ဆင္းလာ
မွာေပါ့"
"ရပါတယ္..က်ဳပ္ေစာင့္ရတာႀကီးကို႐ိုးေနၿပီ
ငယ့္ကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ေစာင့္လာၿပီးမွေတာ့
ဒီေလာက္ေလးကိုက်ဳပ္မမုေတာ့ပါဘူး"
လရိပ္ရဲ႕အေျပာေၾကာင့္ငယ္ခိုးျပဳံးလိုက္ၿပီးမွ
ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာကိုျပန္တည္လိုက္သည္၊
ၿပီးမွအေ႐ွ႕ကလရိပ္ကိုၾကည့္ၿပီး
"ဒါဆိုသြားၾကမယ္ေလ"
"အင္း..ဒါနဲ႔စကားမစပ္ခင္ဗ်ားအရမ္းလွတယ္"
ငယ္ရယ္ရင္းနဲ႔လရိပ္ကိုလွမ္း႐ိုက္လိုက္သည္၊
ဒါေပမဲ့နာေအာင္ေတာ့မ႐ိုက္ေပ၊လရိပ္က
လည္းရယ္ရင္းနဲ႔အေ႐ွ႕ကေနထြက္သြားတာ
ေၾကာင့္ငယ္အေနာက္ကေနသာလိုက္သြား
ရသည္။
YOU ARE READING
ရွာကပဒိုင်းသီးလေးများ
Romanceစာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်။ အပြင်လောကနဲ့လုံးဝမသက်ဆိုင်ပါ။ ကြည်သာလရိပ်+နွေလဝန်းငယ် . .
