Unicode
ကုတင်ပေါ်ကနွေလဝန်းငယ်ရဲ့လက်လေးတွေ
ကမသိမသာလှုပ်လာလေသည်၊လက်ချောင်း
လေးတွေလှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လာတာအတော်
လေးကြာနေလေပြီ
"သမီး!"
အခုမှသမီးလက်လေးတွေလှုပ်လာတာကို
သွန်းမြင်လိုက်ရတာကြောင့်အပျော်လုံးဆို့
သွားရသည်၊ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတုန်း
မှအသိစိတ်ထိန်းကာဆရာဝန်ပြေးခေါ်ရလေ
သည်။
"ဆရာ..ဆရာကျွန်မသမီးလေးသတိရလာပြီ
ထင်တယ်..လက်လေးတွေလှုပ်လာပြီ!!"
ဆရာဝန်နဲ့သူနာပြုတစ်ယောက်ကလည်း
အပြေးအလွှားလိုက်လာကြလေသည်၊အခန်း
ထဲရောက်တော့သမီးကမျက်မှောင်ကျုံ့ထား
ကာခန္ဓာကိုယ်ကတော့မလှုပ်ရှားသေးပေ။
"ဆရာသမီးကိုကြည့်ပါအုံး.တစ်ခုခုဖြစ်လို့လား"
"စိတ်အေးအေးထားပါဗျ..အဆင်ပြေသွားမှာပါ"
"နွေလဝန်းငယ်.ဆရာခေါ်တာကိုကြားတယ်
မလား..နွေလဝန်းငယ်!"
ဘယ်လောက်ခေါ်ခေါ်ပြန်မထူးတာကြောင့်
ဆရာဝန်ကြီးကသက်ပြင်းချပြီး
"သေချာနားထောင်မယ်နော်နွေလဝန်းငယ်
မျက်လုံးကိုဖြေးဖြေးချင်းဖွင့်ကြည့်လိုက်!"
ငယ့်မျက်တောင်လေးတွေအနည်းငယ်ပွင့်
လာပြီးမှပြန်မှိတ်သွားကာမျက်မှောင်ကျုံ့
လေသည်၊ပါးစပ်ကလည်းဘာစကားမှထွက်
မလာသေးတာမို့သွန်းတစ်ယောက်စိတ်ပူနေ
ရပြန်သည်။
"မျက်မှန်ယူခဲ့ပေးပါ"
အချိန်အကြာကြီးသတိမေ့နေတာမို့အလင်း
ရောင်ကိုမကြည့်နိုင်ပဲမျက်စိစူးစေတာပင်၊
ထိုအတွက်ကြောင့်လဝန်းငယ်ရဲ့မျက်လုံးဘေး
သို့မျက်ရည်တစ်ချို့စီးကျလာလေသည်။
သူနာပြုယူလာတဲ့နေကာမျက်မှန်တက်ပေး
လိုက်ပြီး
"သမီးကြားတယ်မလား..မျက်လုံးမစူးတော့
ဘူးဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်မယ်နော်"
ထို့နောက်ငယ့်မျက်လုံးလေတွေအတိအလင်း
ပြန်ပွင့်လာပြန်သည်၊ခုနကလိုအလင်းရောင်
ကြောင့်မျက်စိမစူးတာမို့မျက်တောင်တွေကို
ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်နေမိသည်။
YOU ARE READING
ရွာကပဒိုင်းသီးလေးများ
Romanceစာရေးသူ၏စိတ်ကူးသက်သက်သာဖြစ်သည်။ အပြင်လောကနဲ့လုံးဝမသက်ဆိုင်ပါ။ ကြည်သာလရိပ်+နွေလဝန်းငယ် . .
