Yılan Yürek isimli kitabın devamıdır.
.•▪︎°☆°▪︎•.
Konu, oluşturulan evren ve karakterler şahsıma aittir.
Kitapta şiddet ve intihar sahnelerine yer verilmiştir, lütfen buna göre okuyunuz.
Kendinizi tanıyın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
AHZEM
Ölü Asrın Ağzı
Akşam
Ahzem çılgın bir şeyin kendini alıp vurduğunu hissediyordu. Saye'nin gevşeyen yüzü, olmayan elini karnına götürmeye çalışırken çıkardığı sesler bir deliliğin parçası gibiydi çünkü gerçek olamayacak kadar saçmalıktan ibaretti her şey.
Ama yine de, "Taz!" diye seslendi gayet uyanık olarak.
Peri çoktan harekete geçip çevresini saran kurt kalabalığının içinden geçerek Saye'nin çantasını kendisine getiriyordu.
Arkasında dolaşan sesleri işitiyor ama hiçbirine kulak asmıyordu Ahzem. Bir şey onu kolundan yakalayıp çektiğinde öfkeyle yerinde döndü. Evlerini küle çevirmek istiyorlarsa bunu memnuniyetle yapacaktı ateşin. Sadece biraz daha ittirmeleri gerekiyordu o kadar, Ahzem yeterince sabrının sınırındaydı.
Zeir'di bu. Ortalığı dumana kattıktan sonra yarı çıplak halde tepesinde dikilmiş yerdeki kan birikintisine bakıyordu. Yüzünde herhangi bir ifade yoktu.
"Eli bulamadım," dedi adam.
"Geç kaldık fazla gerideydim. Gardımı düşürdüm," dedi Ahzem.
"Çok kanaması var, yapılacak şey belli," dedi Zeir.
Belliydi tabii. Eli bulsa da fark eden bir şey olmayacaktı.
Ahzem sımsıkı tuttuğu bileğe baktığında parçalanmış etin arasındaki taze kanla ıslanmaya devam eden kemiği gördü. Saye'nin yarı baygın hale düşmüş olmasını iyiye yordu bu yüzden ama bu yeterli değildi. Acı oradaydı, acı artacak ve bir süre daha orada olmaya devam edecekti.
Saye'yi kucakladığı gibi ayağa kalkınca Zeir'le göz göze geldi. Adamın bakışlarında parlayan delilik tam olarak ihtiyacı olduğu şeydi. Deli ile deli olmadan dövüşmek manasızdı çünkü.
"Buradan çıkmamız lazım," dedi Ahzem.
Zeir ateşini etrafına sardı tekrardan. Sahip oldukları silahı caydırıcı bir tehdit unsuru olarak sonuna kadar kullanacaklardı. Ahzem bağırmaya başladı.
"Ölüm korktuğumuz bir şey değil," diye yalan söyledi. "Ölüm getirmek ise bir alışkanlık." Bunda ise gayet doğruluk payı vardı.
Taz yanında çevirisini yaptı ama korkusu gözlerinden okunurken Ahzem'in sessiz tehditinin cılız bir kopyası bile olamamıştı.
