Hobbit, czyli tam... Ale czy z powrotem? || Kili cz. 1

Tak, jak powinno być ●

~~~

"Nie czekaj z wdzięcznością na nic wielkiego
Bądź wdzięczny, a wszystko stanie się wielkie
Gdy przestałem czekać na coś ważnego
To nagle wszystko stało się ważne"

- Igor Herbut, "Wdzięczność"

~~~

- Na Durina, co się tutaj dzieje?!- ryknął potężnie Dębowa Tarcza i spojrzał na mnie wymownie, wyczekując sprawnej odpowiedzi. Choćbym nie wiem jak była w tym momencie zmobilizowana do działania, to byłam równie zdezorientowana, jak reszta kompanii. Zanim więc zdążyłam wydobyć z siebie najmniejszy dźwięk, odezwał się Gandalf. Wyraźnie wciąż nie wierzył ani mi, ani Thorinowi.

- Ktoś na was poluje.

- Musimy się stąd wynosić- zarządził natychmiast Dwalin.

- Nie damy rady!- krzyknął przerażony Ori.- Przecież nie mamy kucyków!

Teraz to ja rzuciłam wymowne spojrzenie, lecz Kiliemu. Czuł, że coś kombinuję. Natychmiast pociągnął mnie za rękaw na bok.

- Nawet nie próbuj-

- Ale Kili, przecież mogę to wykorzystać- mówiłam jak najszybciej- wiem o wiele więcej od was i-

- To zbyt niebezpieczne.

Mogłam więc tylko błagać Durina, żeby bury czarodziej zdecydował się nas wybawić. A więc żeby było tak, jak powinno być.

I wtedy za nas wszystkich zdecydował, najmniej spodziewanie, właśnie Radagast:

- Odciągnę ich uwagę.

- To są wargowie z Gundabadu. W mig cię dogonią- zaczął ostrzegawczym tonem Gandalf. Nie spodziewał się, że jego przyjaciel da wyraz takiej odwagi.

- A to są króliki z Rhosgobel. Więc niech próbują gonić...- i uśmiechnął się zawadiacko.

Chwilę później leśny czarodziej popędził na wschodni kraniec lasu. W jednej chwili zewsząd rozległo się zawodzenie wielu wargów, ochrypłe okrzyki orków, a w odgłosach dzikiej gonitwy... Tak- jakże radosny śmiech Radagasta.

- Mam nadzieję, że umiesz szybko biegać- mruknął Fili do przestraszonego Bilba, który stał obok mnie. Nawet nie minęła sekunda, gdy za rękę do biegu porwał mnie drugi z krasnoludzkich książąt.

- To ja tu jestem od robienia głupot, Lilianne.