fuck the bullies

3 - yalnız olmadığını göstermek istedim

Yalnız olduğumu düşündüğüm zamanlar üzülürdüm.

Fakat şu an fark ediyorum, kendimi yalnızlaştıran benmişim. Tabii ki okulda beni sevip aralarına almalarından falan bahsetmiyorum ki bunu kimse yapmazdı zaten. Bahsettiğim şey okul dışında başta Yoongi olmak üzere birçok insan benimle arkadaş olmayı denemiş. Şu an fark ediyorum.

Yoongi'yle o zamanlar iki yıl önce, ailemi kaybettiğimde tanıştım. Ailemle Busan'da huzur içinde yaşıyordum. Varlıklılardı, beni çok severlerdi ve beni tüm kötülüklerden saklayarak büyütmüşlerdi.

Yağmur ailemi benden aldığında yıkıldım. Ciddi anlamda yaşayamayacağımı hissetim ve ilk defa o zaman ölmek istedim. Annem, annem bensiz yapamazdı. Beni o kadar çok severdi ki, on yedi yaşıma bastığımda bile yatmadan önce öpredi beni. Babamsa sürekli espriler yapıp neşe kaynağımız olurdu. Abim... Sanırım en değerlim oydu ve onun yokluğu hala içimi oldukça yakıyor.

İki yıl önce yağmur ailemi benden aldı ve pamuklara sarılarak büyütülen ben gerçek hayatla bir günde tanıştım. Ben acıyla bir günde tanıştım, hayallerime bir günde veda ettim. Her şey bir anda oldu ve ben çok zor toparlandım. Şu an iyiyim, bunu anlatabiliyorum fakat çok zor zamanlar atlattım.

Ailemi kaybettiğimde o şehre daha fazla katlanamayıp Seoul'e geldim. Yasal olarak benden sorumlu olan kişi büyükannem de olsa, onunla aram iyi değildi ve tek yaptığı yaşadığımdan emin olmaktı.

Bir işle meşgul olmazsam kafayı yiyeceğimi düşündüm. Yoongi'nin babasının yerinde çalışmaya başlamam böyle oldu. Beni çok sevdiler, özellikle Yoongi. Asla yabancı hissettirmediler bana ve böylece onların komşusu olmaya karar verdim.

Tam toparlanmaya başladığım esnada okulun başlamasıyla her şey yerle bir oldu. Dedim ya, hayattan haberim yoktu. Ben ailemin biricik oğlu Jimin'ken, birden kimsesizin tekine dönüştüm. İnsanlar çok kötü, kimsem yok diye bana yaşattıkları hala acıtıyor canımı.

Büyüdüm fakat canım hala acıyor.

Kimse fark etmedi. Bilemiyorum, belki de ben çok iyi sakladım, kimsenin ruhu bile duymadı. Aslında bunun ailemle alakası olabilirdi çünkü ben eve berbat halde gelip kendimi kapattığımda ailemi özlediğimi düşünüp beni tek başıma bırakıyorlardı. Evet, her gördüğüm kötülükte ailemi tekrar tekrar özlüyordum çünkü benim ailem beni korurdu.

Okulda bir sorun olduğunda beni koruyacak bir abim yoktu artık.

Belki de bu yüzden eziktim, sürekli birilerinin korumasına muhtaç olduğumdan.

"Söz verdin, okulda benimle konuşmayacaksın." şimdiyse onun yanındayım, beni korumak için çabalayan tek kişinin yanında. Ve ona gelecek en küçük bir zarar canımı her şeyden çok acıtırdı.

"Neden bu kadar katısın?" somurtarak konuştuğunda sıkıntıyla ofladım. Beni ciddiye almıyordu. "Rahatla Jimin-ah, hiçbir şey olmayacak."

"Yoongi" yüzüne sinirle baktığımda derin bir iç çekip baktığı pencereden bana döndü ve kulaklığının tekini kulağıma yerleştirdi.

"Bana güvenmelisin." çalan melodiyle bana tebessüm ederek baktı. "Her şey kontrolüm altında."

"Nasıl insanlar olduklarını bilmiyorsun." çalan şarkıyla daha sakin hissetsem de içimdeki korku asla gitmiyordu.

"Merak etme." saçlarımı karıştırdı ve gülümsedi. Bununla kalbimin ritmi değişirken gülümsemesinin güzelliğini düşündüm. Sonsuza kadar gülerse, sonsuza kadar izleyebilirdim. "Sen sadece Jungkook ve benim arkadaş olduğumuzu kimseye söyleme."