Frozen Romance ( මිදුනු හදවත් )

පළමු කොටස

අවුරුදු දහයක් ගෙවිලා ගිහින්... ඒත් මේ වැව රවුම තාමත් එදා වගේමයි... වැව රවුම කවදාවත් වයසට යන්නේ නෑ... අපි වයසට යද්දී අපේ මතක තුරුල් කරගෙන ඒ වැව රවුම අපි දිහා බලාගෙන හිනාවෙනවා...  වැව රවුමේ තියෙන ලොකු ගස්වල පැටලිලා වැවේ සිසිලත් එක්ක ගලාගෙන එන ඒ හුලඟ හැමදාම වගේම අදත් මගේ හිතට ගෙනාවේ පුදුම සහනයක්...

ඉස්සර තිබ්බ සිමෙන්ති බංකු වෙනුවට කළු ග්‍රැනයිට් වලින් ලස්සනට හදලා තිබ්බ බංකුවක වාඩි වෙලා හිටපු මං හීන ලෝකේක අතරමං වෙලා හිටියේ... වයසක කැහැටු අන්කල් කෙනෙක් ගිනි මද්දහනේ දාඩිය පෙරාගෙන වලාකුළු බැම්ම පේන්ට් කරනවා... දූවිලි වහලා දුබුරු පාට වෙලා තිබ්බ වලාකුළු බැම්ම ආයෙත් සුදුම සුදු පාටින් පාට වෙනවා බලන් ඉන්න හරි ලස්සනයි.... ඒක දිහා බලාගෙන මං  කල්පනා කලේ වැව රවුමේ වළාකුළු බැම්ම වගේ කොච්චර කිලිටු වුනත් ආයේ ආයේ ඒ දූවිලි කුණු හෝදගෙන, සුදූ පාටින් දිලිසි දිලිසි,කවදාවත් වෙනස් වෙන්නේ නැතුව අපිටත් ඉන්න පුලුවන් වුනා නම් කොච්චර දෙයක්ද කියලා... පණ නැති වලාකුළු බැම්මට එහෙම පුලුවන් වුනාට එක එක අදුරු මතකයන් වලින් දුබුරු පාට වුනු, ඉපදෙනකොට සුදුම සුදුම කඩදාසියක් වගේ තිබ්බ අපේ හිත් වලට එහෙම කරන්න බෑ... එහෙම කරන්න පුලුවන් වුනානම් මතකයන් නිසා දුක් විදින මිනිස්සු මේ ලෝකේ නැති වෙයි... ලෝකේ කොච්චර දියුණු වුනත් බිදුණු හිතකට බෙහෙත් කරන්න, නරක මතක අමතක කරවලා දාන්න තරම් තාම අපි දියුණු නෑ... කවදාහරි ලෝකේ ඒ තරමට දියුණු වුනදාක සැනසීමක් හොයන්න, සතුටක් හොයන්න අපිට මේ තරම් මහන්සි වෙන්න ඕනි නැති වෙයි...

අවුරුදු දහයක්ම කැනඩාවේ හිටපු මං ලංකාවට ආවේ ඊයේ... ආපු ගමන් පොඩි නින්දක් දාලා තනියම වැව රවුම ලඟට ආවා.. තනියම යන්න එපා මාත් එන්නම් කියන්න කට්ටිය ගොඩක් හිටියත්, මට සැනසීමක් තිබුණේ තනියම මෙතනට එද්දී... දෙනෝදාහක් මිනිස්සු එහේ මෙහේ යන පාරක තනිවෙන්නේ කොහොමද එන්න අහපු හැමෝටම එහෙම උත්තර දීලා මං තනියම නුවරට ආවා....