Frozen Romance ( මිදුනු හදවත් )

තිස් හතරවැනි කොටස

වර්තමානයට......

වැව රවුම, හැමදාම වගේම එතන එහෙට මෙහෙට ඇවිදින මිනිස්සුගෙන් අඩුවක් තිබුණේ නෑ ... ආදරේ කරන අය, පවුලේ අය, තනිවුන අය ඒ හැමෝටම නුවර වැව රවුම කියන්නේ හිත නිවාගන්න තියෙන පාරාදීසයක්....

එදා වගේම අදටත් මේ පුංචි ලංකාවේ මං ආසම තැන මේක වෙන්න මටත් මේ තැන එක්ක ආත්ම ගානක මොකක්හරි බැදීමක් ඇති...ඈතින් හමාගෙන එන දළදා සුළඟ අවුරුදු දහයකටත් පස්සෙත් එදා පුරුදු සැනසීමම අරන් ආවා කිව්වොත් හරි... එදා නුවරයි මෙදා නුවරයි එක්ක බලද්දී වෙනස් වෙලා නැත්තේ මේ හිතට දැනෙන අමුතුම සැනසීම විතරයි... ඉදගෙන හිටපු ග්‍රැනයිට් බංකුවෙන් නැගිටලා මං වැව වටේ ටිකක් ඈතට ඇවිදන් ගියේ තනිවෙන්න තරම් නිදහසක් තියෙන තැනක් හොයාගෙන...

ටිකක් ඈතට වෙන්න ලොකූ රොබරෝසියා ගහක මුලක් උඩින් මං වාඩි වුනේ ලා රෝස පාට රෝබරෝසියා මලකුත් ඇහිදගන්න ගමන්... අපේ ජිවීතෙත් හරියට මේ රොබරෝසියා මල වගේ... මේ මල් ගහේ එක පොකුරට පිපිලා තියෙද්දී ඒවා හරි ලස්සනයි.. ඒත් තනියම මෙහෙම බිමට වැටුනම ඒ මලම හරි ඉක්මනට තැලිලා පොඩිවෙලා පරවෙලා යනවා... අපි ආදරේ කරන , අපිට ආදරේ කරන අය ගොඩක් මැද්දේ ඉද්දි අපිත් හරි ලස්සනයි.. ඒත් ඒ හැමෝම ඈත් වෙලා ගියාම අපිත් මේ මල වගේ හරි ඉක්මනට විනාශ වෙලා යනවා...

ටිකක් පස්සට වෙලා ගහට හේත්තු වෙලා, මගේ සයිඩ් බෑග් එකෙන් මං එළියට ඇදලා ගත්තේ මාස ගානක් තිස්සේ මට සම්පූර්ණ කරගන්න බැරිවුන ඒ සිතුවම... මං දන්නෑ ඇයි කියන්න ඒත් ඒක ඇදලා ඉවර කරන්න තරම් මගේ හිතට සැනසීමක් තිබුණේ නෑ... අද මට මේ දැනෙන නිදහස, සැනසීම එක්ක තවදුරටත් පරක්කු නොකර ඒක ඉවර කරන්න මං තීරණය කරා...