RÜYA

RÜYA BÖLÜM 24

BÖLÜM 24

MÜZİK:(MUHARREM ASLAN)BEN GÖNLÜMÜ SANA VERDİM

AYDA

Akın'ın evine yaklaştıkça içime bir korku düştü.Bu iş olmayacak falan korkusu değil.Kötü birşeyler olduğunu hissettim.Evin kapısına

geldiğimizde kapıda Nalan bir oyana bir buyana telefonda birileri ile konuşuyordu.Nalan'ı gören komşular.

-Aaa neden gelmediği belli oldu.diye söylenmeye başladılar.Sonrasında anneannem kolumdan tutup.

-Hadi yürü gidiyoruz.Daha ne görmen gerekiyor.

-Anneannem bari sen yapma ne gördük.Niye önyargılı davranıyorsunuz.Akın ne olursa olsun gelirdi.Şuraya kadar gelmişken Akın'ı görmeden şurdan

şuraya gitmem.deyip bahçe kapısından içeri girdim.Nalan beni görünce hızlı hızlı bana doğru yürüyüp sarıldı.Akın diye ağlamaya başladı.

O sırada kapıda ambulans belirdi.Ne oluyor diye Nalan'a sordum.Cevap vermedi.İçimden kalbimin söküldüğünü hissettim.Sanki biri kalbimi avuçlrının içine almış

yerinden çıkarmaya çalışıyordu.Görevliler gelince Nalan eve doğru görevlileri yönlendirdi.Kendiside bereberinde onlarla gitti.Oduğum yerde donmuş hareket edemiyordum.

Kapının önünde duran anneannemgil telaşlı bir şekilde bahçe kapısından içeri girdiler.

Ne oldu diye bana sordular.Bende bilmiyorum ki dedikten sonra zor güç eve girdim.Gittiğimde Akın yerde yatıyor;görevlilerde sedyeye koymaya çalışıyorlardı.

Kendinde değildi.Akın'ı öyle görünce bu sefer başımdan aşağıya kaynar sular döküldü sanki.Görevlilere;

-Neyi var ne oluyo Akın iyimisin diye seslendim.Görevli;

-Ateşi kırkikiye ye çıkmış bilinci yerinde değil meşgul etmeyin hemen hastaneye götürmemiz gerekiyor deyip alelacele sedye ile dışarı çıktılar.Nalan

bir taraftan Aslı bir taraftan ağlıyorlardı.Onları bırakıp Akın'ın arkasından bende çıktım.Çıktığımda hem anneannemin gözlerine hemde diğerlerin

gözlerine teker teker baktım.Onlar benim ne demek istediklerimi bakışlarımdan anlamışlardı.Geçerken anneanneme.

-Akın'ın yanında bende gidiyorum haberin olsun deyip ambulansa doğru yürüdüm.Arkamdan;

-Bizde geliyoruz deyince arkamı dönüp baktım.Gözlerindeki korkuyu gördüm.Arkadan Nalan ile Aslı geldi.

-Biz Aslı ile geliriz sen Akın'la git dedi.Ambulansa Akın'ın yanına oturdum.Gidene kadar hiç kendine gelmedi.Elini tuttuğumda cayır cayır yanıyordu.

Hastaneye gittiğimizde beni yanına almadılar.Tek başıma nerdeyse kafayı yemek üzereydim ki bizimkilerle Nalan çıkageldiler.En az yarım saat sonra

gelmişlerdi ve halen Akın dan bir haber alamamıştım.Bizimkilerin her biri ayrı ayrı mahçup görünüyorlardı.Yarım saat de onlarla bekledik.Doktor çıkıp

-Ateşini anca düşürebildik.Şimdi daha iyi kendine gelmesi biraz zaman alabilir.Baya üşütmüş.Bu yaz gününde nasıl becermiş bu derece üşütmeyi merak ettim.Gören

geçen yağan yağmurda sabaha kadar dışarıda kaldı sanar deyince bizimkilerin yüzü yere eğildi.Devam etti.İki gün yatış veriyorum.Ciğerleri baya

kötü durumda refakatçısı dışında kimse kalmasın deyip gitti.O sırada Nalan ile göz göze geldik.Yanlarına gittim.Aslı çok korkmuş görünüyordu.

Ona sarılıp.

-Bak korkacak birşey yokmuş baban iyi artık diyerek birazda olsa sakinleştirmeye çalıştım.Sonra Nalan dönüp.

-Baban iyi olduğuna göre bizim gitmemiz gerekiyor artık dedi ama Aslı,

-Ben babamı bir yere bırakıp gitmem diye tutturdu haklı olarak.Nalan ısrarlı bir şekilde;

-Doktor amcan çocuklara yasak olduğunu söylediği için gitmemiz gerekiyor diye ikna edip zorlada olsa götürdü.Giderken de Akın sana emanet deyip

öyle gitti.Bu kadar iyi ve anlayışlı olacağını hiç beklemiyordum.Onlar gittikten sonra anneannemgile refakatçı olarak kalacağımı söyledim.

Hiç ikiletmedi bile.Onlarda gittikten sonra Akın'ı odaya aldılar.Halen kendinde değildi.Ara ara sayıklıyordu.Hemşire belli saatlerde gelip ya

serumunu değiştiriyor ya da seruma ilaç katıp gidiyordu.Sabah olmak üzereyken biranda Akın'ı öksürük krizi tuttu.Çok korktum telaşlı bir şekilde

koridora çıkıp hemşire diye bağırdım.Hemşireler gelip odaya girdiğinde arkalarından içeriye giremedim.Ağlamaya başladım.Elim ayağım titriyordu.

Dayanamayıp yere oturdum.Sanki elim,kolum,bacaklarım tutmuyordu.Elimden hiç birşey gelmeyişine mi üzülim yoksa buna sebep oluşumamı.Kendimi çok

suçladım o dakikalar içinde.Hemşireler odadan çıkınca ayağa kalmak için kendimi zorladım.Hemşire elimden tutup anca kaldırdı.

-Korkma daha iyi.O iyide sen iyi görünmüyorsun.Yüzün bembeyaz olmuş.İstersen bir tansiyonunu ölçelim.

-Yok teşekkür ederim.iyiyim ben.Akın nasıl.

-İyi merak etme sabaha daha iyi olur.

-Teşekkür ederim tekrardan deyip Akın'ın yanına girdim.Sakinleşmiş artık öksürmüyordu.Koltuğu daha da yanına çekip oturdum.Elini tuttum.

Saatler geçtikçe rengi kendine gelmeye başlamıştı.Sayıklamıyordu da.Gün ağarmış.Güneş doğmak üzereydi.O rahatlıkla olacak ki uyuya kalmışım.

Gözümü açtığımda Akın yatağında değildi.Akın'ı yatağında göremeyince nefes alamadığımı hissettim.

Akın artık aldığım nefes kadar önemli olmuştu.Ona bir şey oldu düşüncesine bile varmadan nefesim kendiliğinden kesiliyordu.Ona da

birşey olursa,Onu da kaybedersem korkusu akşamdan bu yana bütün bedenimi sarmıştı.

Bir insanı bu denli sevmek,nefes almana bile mani olacak kadar sevmek normal mi?