RÜYA

RÜYA BÖLÜM 33

BÖLÜM 33

MÜZİK:(MABEL MATİZ)GEL GÖNLÜMÜ

AYDA

Akın beni görünce hemen yanıma geldi.

-Şükür kavuşturana.Sana ulaşmak ne zor.Seni bulana kadar neredeyse çiçekler solacaktı.

-Bak solmamışlar çok güzel duruyorlar.Burada karşındayım.Bana ulaşmak o kadar da zor değilmiş.diyerek Akın'ın elindeki çiçekleri alıp teşekkür edip kapıya yönelirken.

-Nereye?diye Akın sordu.

-Eve nereye olacak.

-Bugün benimlesin erkenden eve falan gitmek yok.Kaç gündür bir başbaşa kalamadık.deyip

Elimden tuttuğu gibi hazırlanmış olan masaya götürdü.Akın'ın gözlerine baktım.Sonrada uzaktan bize bakan Öznur'a.Eliyle kalp yaptı.Meğersem masayı benim için hazırlamışlar.Masaya oturup;

-Ne ara planladın bunları.

-Geç bile kalındı diyerek elimi tuttu.Gözlerimin içine bakıp bir an bile gözlerini kırpmadan bana bakmaya devam etti.Bu atmosferden kurtulmak için hemen elimi geri çektim.

-Herşey çok güzel görünüyor bütün bunlar içinde çiçekler içinde çok teşekkür ederim.O sırada Öznur sipariş için masaya geldi.

-Sen biliyordun değil mi?Hiç de belli de etmedin.

-Yani süprizi bozmak olmazdı.Peki ne ikram etmemi istersiniz.

Akın'a dönüp.

-Naile ablanın kendine has özel tarifi olan tavuklu makarnası var tavsiye ederim.

-Tamam olur dedikten sonra Öznur siparişleri getirmek için gitti.Masada bana öylece bakan Akın dan kaçacak bir yerim olmadığı için kendimi kapana kısılmış gibi hissetmeye başladım.Tam olarak cevabını alamadığı soruları bugünde soracaktı.Şimdi ne cevap vermeliyim diye düşünürken Akın ansızın;

-Köpekleri sever misin?

-Severim tabi ki.

-Korkar mısın peki.

-Yok canım niye korkayım.

-Bugün hiç korkmamış gibi gözükmüyordun.

-Gördün mü beni.

-Evet.Hem benden saklandığını hem de köpekten kaçtığını gördüm.

Kıpkırmızı oldum ne diyeceğimi bilemedim.Üste çıkmak için.

-Eee gördün madem niye gelip yardım etmedin.

-Köpek zaten çok küçüktü.Yakalasa bile sana bir şey yapacak bir köpek değildi.Bide kızma ama gülmekten arkandan koşamadım bile.O kadar komiktin ki görmen gerekiyordu.

Anlatırkende gülmeye devam ediyordu.Yer yarılsada yerin içine girsem diye içimden geçirdim.Çok şükür ki servis geldi.Ben hiç konuşmadan hemen yemeğe koyuldum.Akın gülmeyi bırakıp benim tepkisiz halimden rahatsız olmuş bir şekilde bana bakınca da.

-İyi seni güldürebildiğime sevindim.deyip yemek yemeye devam ettim.Kara kara düşünmeye başladım.Şimdi olanı anlatsam Akın'ı bir daha göremeyeceğim.Tamam görmek istemiyorum ondan kaçıyorum ama yine oturup masada yemek yiyebiliyoruz.Onun sıcak içten bakışlarını üstümde hissedebiliyor kokusunu içime çekebiliyorum.Bu anın gelmesi benim için hayalken şimdi bu hayali yaşıyorum.Sevdiğim adama kavuştum derken daha doya doya sarılmadan,konuşamadan,oturamadan gözlerinin içine bakıp defalarca sevdiğimi söyleyemeden,elini rahatça tutamadan ellerinden kayıp gitmesi kolay kabullenilecek şey değil.Ne onunla ne onsuz işte.Aklım kalbim birbiriyle savaş içinde.Aklım seni aldatan sana yalan söyleyen adamla ne işin var hiç mi gururun yok dese de kalbim aksine Akın'a koşmak için kendini parçalıyor.Şimdi ne yapmam gerekiyor.Gerçekleri söyleyip elvedamı demeliyim yoksa offf.