Na progu raju (Zakończone)

Epilog

Ty włoski ogierze! — wrzasnęła Miriam — Zrób mi jeszcze jedno dziecko, to cię zastrzelę! Rozumiesz?!

Złapała za porcelanowy wazon, spojrzała na męża, ważąc przedmiot w dłoniach.

— Ależ skarbie!

— Ja nie żartuję!

— Nie zrobisz tego! — pogroził jej palcem.

— Jesteś pewien?! — uśmiechnęła się złośliwie, a jej szmaragdowe oczy, błyszczały jak w gorączce.

W ostatniej chwili skrył się za drzwiami, kiedy to piękny, błękitny wazon rozprysnął się na nich w drobne kawałeczki.

— Dobrze, że szybkość mnie jeszcze nie zawodzi — mruknął.

— Co tam się dzieje? — zapytał Ludwik, słysząc huk tłuczonego naczynia. Spojrzał ze zdumieniem na przyjaciela.

— Miriam, chyba zaczyna rodzić.

— Dlatego niszczy porcelanę i grozi ci śmiercią? — zdumiał się.

— A kto zrozumie kobiety? — westchnął filozoficznie. — Idę do kuchni.

— W takiej chwili?

— Rozsądek mi to podpowiada. Poza tym, gotowanie w takich momentach, bardzo mnie uspokaja.

— Tylko żeby cię znów fantazja nie poniosła — roześmiał się, jasnowłosy olbrzym. Bertuccio wykrzywił usta w lekkim grymasie, żartobliwej przygany.

Było to dzień urodzin Pierre'a. Bertuccio nagotował całą górę jedzenia, które później rozdali, by się nie zmarnowało.

— Idziesz ze mną?

— Zaraz przyjdę, tylko sprawdzę, co robią dzieci. Dziwnie cicho jest w ich pokoju.

— Przecież są z Syrianą.

— I to mnie niepokoi. Pani Campiotti pozwala im, wchodzić sobie na głowę i robić wszystko, na co tylko mają ochotę.

— Wybacz jej. Ta gromadka sprawia, że czuje się, szczęśliwą babcią. Zwierzyła mi się wczoraj przy kolacji.

— Hmm... rozumiem.

— Przyprowadź wszystkich do kuchni. Zrobię cannoli z nadzieniem truskawkowym.

Ludwik wydał z siebie pomruk zadowolenia i skierował się do południowej części L'abri.