Birbirine sarmaşık gibi dolanan dudakları bu sefer tutkuyla değil, arzuyla değil; gerçek bir sevgiyle harmanlanmıştı.
"Neden?" diye sordu Silvana kendini geri çekerek. James alnını alnına yasladığında tekrar "Neden James?" diye sordu.
"Ortadan kayb...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🌞
"Yazın hayat pek zor olmuyor." dedi adının Grace olduğunu öğrendikleri küçük kız. "Açlık dışında tabii." Hafifçe gülümseyerek Silvana'ya baktı. "Bazen sizin gibi iyi insanlar karşıma çıkıyor, karnımı doyuruyorlar. Ama bazen de günlerce aç kalıyorum. Başta dedim ya; yazın hayat pek zor olmuyor. En azından kış ayında olduğu gibi soğuktan donmuyorum."
"Ah, canım..." Euphemia şefkatle çocuğa bakarak önündeki boşalmış kaseye baktı. "Biraz daha doldurayım mı, içer misin daha fazla?"
Grace gülümsedi. "Uzun zamandır sıcak bir şeyler içmiyordum, Bayan Potter. Çok iyi olur."
Euphemia, Grace'in Bayan Potter deyişine her ne kadar hoşnutlukla karşılamasa da küçük kız asla inadından vazgeçmiyor ve saygıyla Bayan Potter demeye devam ediyordu kadına. Ama Silvana'ya adıyla seslenmekte de bir sakınca görmüyordu.
Silvana dirseklerini masaya yaslayarak çenesini avucuna yasladı ve gözlerini Grace'e sabitledi. "Sokaklarda tek mi kalıyorsun? Arkadaşların var mı?"
"Ohoo," dedi Grace önüne dolu bir kase bırakılırken. "Arkadaş ne demek, onlarca var. Sokağa mâhkum kalmış yüzlerce çocuk var Silvana. Ve inanır mısın, neredeyse hepsi birbirini tanıyor." Çorbasından içerken bir yandan da Silvana ile muhabbet etmeye başladı. Onları sessizce dinleyen James'de ara ara sohbete katılıyor, onun dışında da susarak ikisine bakıyordu sessizce.
"Bu gece burada mı kalacağım?" diye sordu Grace ikinci kasesini bitirirken. Silvana gülümsedi ve "Eğer istersen..." diye yanıtladı onu. Grace hemen gözlerini kocaman açarak başını aşağı yukarı salladı. "İsterim! Bir yatağa girmeyeli uzun zaman oluyor."
Silvana o konuşurken kızın yaşına rağmen ne kadar da olgun cevaplar verdiğini düşündü. Yaş kaç olursa olsun, zorluklar insanı büyütüyordu.
Yemekler yenildikten sonra sofra kalktı, salona geçildi, Grace o an evin içindeki küçük mutluluk olmuştu. Sokakta gördüğü, duyduğu ve yaşadığı komik anıları anlatıyor, incecik çocuk sesiyle kahkahalar atarak diğerlerini de güldürüyordu.
Silvana ona bakaraken içinde tek bir duygu vardı; şevkat... O an aklına bir fikir geldi. Potterlar'ın evinden ayrılıp kendi evine gittiğinde, ya da yeni bir eve çıktığında Grace'i yanına alabilir ve birlikte çok güzel bir hayat sürebilirlerdi.
Tabii o da kabul ederse.
Onlar sohbet ettikçe saatlerde ilerliyordu. Akrep ve yelkovan birleşip gece yarısına ulaştığında Grace koltuğun kenarına kıvrılarak uyuya kalmıştı.
