Birbirine sarmaşık gibi dolanan dudakları bu sefer tutkuyla değil, arzuyla değil; gerçek bir sevgiyle harmanlanmıştı.
"Neden?" diye sordu Silvana kendini geri çekerek. James alnını alnına yasladığında tekrar "Neden James?" diye sordu.
"Ortadan kayb...
Sanırım bu telefondan uzaklaşmamdan önceki son bölüm🥺
Eğer yarına bölüm gelirse mucize falan olur heralde
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎀 Sıcak bir yaz gününde Moretti ailesinin arka bahçesi yemyeşildi. Güneş henüz tam tepeye yerleşmemiş, güneş ışınları rahatsız edici seviyeye gelmemişti. Yani oldukça güzel bir Pazar sabahıydı. Silvana, ağabeyi Lorenzo ile ayrı kaldıkları günlerin acısını çıkarmak için sohbet ediyor, konuşuyor ve bol bol vakit geçiriyordular.
Heyecanlı bir sohbetlerini bölen, bahçeye giriş yapan anneleriydi. "Neye gülüyorsunuz bu kadar?" dedi kıkırdayarak Giovana. "Bana da anlatmayacak mısınız?" Yanlarına yaklaşıp dışarıya kurulan hasır, yemek masasının üçlü taburesine oturdu. "Yoksa annenizden gizliyor musun?"
"Olur mu öyle şey anneciğim?" Silvana boylu boyunca uzandığı çimenlerden doğrularak ayağı kalktı. "Senden bir şey gizleyebilir miyiz ki?" Annesinin yanına oturarak sımsıkı Giovana'ya sarıldı. Güzel kadın kıkır kıkır gülerek kızını tüm kötülüklerden korumak ister gibi sarıldı.
"Kıskanıyorum ama." Lorenzo'nun homurnaması ile Giovana şuh nir kahkaha atarak gözlerini oğluna çevirdi. "Gel buraya, koca adam." Lorenzo sırıtarak oturduğu yerden kalktı ve hızlıca Giovana'nın diğer yanına oturarak iri vücuduyla hem annesine, hem de annesinin sağında oturan Silvana'ya kocaman sarıldı.
Giovana, başını Silvana'nın başına yaslayarak derin bir iç çekti. "Siz çok seviyorum çocuklar." diye mırıldandı yüzündeki neşeli ifade yavaşça kaybolurken. "Her zamanda seveceğim..." Silvana kaşlarını çatarak annesinden kollarını çekerek ona anlamsızca baktı.
"Bizde seni çok seviyoruz anne." dedi Silvana bir an ağabeyi ile göz göze gelirken. Lorenzo'ya gülümseyip tekrar annesine baktı. "Bir şey mi oldu?" Giovana başını omzuna eğerek dudaklarındaki buruk tebessümle başını iki yana salladı.
Biraz sonra kadının gözleri yaşlarla parıldadığında Silvana gerilerek kaşlarını daha çok çattı. "Anne-" Silvana ona ne olduğunu soracakken Giovana aniden ayağı kalkıp gözyaşları içinde koşar adımlarla evine doğru ilerledi. Silvana ayağı kalkıp peşinden gitmek istediğinde Lorenzo kolundan nazikçe tutarak onu durdurdu.
"Ne oldu birdenbire?" Silvana kolunu Lorenzo'nun elinden kurtararak tepeden ona baktı. Gerçi, adam oturduğu yerde bile Silvana ile aynı boydaydı. Ellerini saçlarından geçirerek Lorenzo'nun yanına oturdu. Bir bacağıyla yerde ritim tutmaya başladı.
"Geçen yazdan sonra -" Lorenzo yutkunarak gözlerini kaçırdı. "Yani sen tekrar okula gittikten sonra annemiz çok hassaslaştı." Konuşurken hiç olmadığı kadar zorlanıyordu. "Bize daha fazla değer vermeye başladı. Bu yüzden bize karşı daha dikkatli..."
