ontvoerd...

hoofdstuk 10

sorry dat ik een tijdje niks meer geschreven heb... veel plezier met lezen :)

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

toen ik wakker werd zag ik papa naast me zitten, "zo mijn prinsesje is wakker." zei hij lief. 

"wat deed jij achter de deur? stond je me af te luisteren?" vroeg hij een beetje boos, "nee papa ik liep naar mijn kamer en toen deed jij net de deur open..." zei ik, terwijl ik wist dat dit de ALLER SLECHSTE smoes ooit was. "okee lieverd, zei hij en liep weg.

ik stapte mijn bed uit en kleedde me om. ik liep naar de keuken en smeerde een broodje voor mezelf. ik plofte naast mijn vader op de bank en zette de tv aan. ik zapte een paar zenders weg en liet het nieuws maar voor mijn vader aan staan. "Sofie de Groot uit Nederland is vermist, het laats gezien op het tankstation in Mechelen. het meisje heeft blond haar en droeg een licht blauw bloesje en een korte spijkerbroek. *laat foto zien* heeft ut iets gezien, gehoord of weet u zelf waar Sofie is? bel de politie. en dan nu het nieuws bla bla bla.... "wat erg! ze hebben dat meisje nog steeds niet gevonden!" riep ik.

" tja schat, zo is het nou eenmaal..." zei mijn vader een beetje afwezig. "papa dat meisje lijkt best wel een beetje op mij! dus stel je eens in dat IK dat was!" riep ik. "ja schat ik zou alles doen om je terug te krijgen" zei hij nog steeds afwezig. terwijl ik naar mijn kamer liep riep mijn vader me terug.

"schat we gaan vandaag onze schulde aflossen bij james!" riep hij blij. "oke papa, moet ik mee?" vroeg ik. "ja schat, jij kijkt of alles goed gaat als papa het geld aan james geeft." zei hij lief. "oke papa is goed."

in de auto opweg naar james werden we voor de zoveelste keer aan gehouden door de politie. weer vroeg hij of we dat meisje Sofie hadden gezien. "nee, nee echt niet." zei mijn vader.

de politie agent keek naar binnen en staarde mij aan. hij keek naar de foto en weer terug naar mij. "hoe heet je?" vroeg hij. "ik heet Bo meneer, Bo van der laak." zei ik. "oke u kunt door rijden"zei de agent. "waarom vroeg hij dat papa?" vroeg ik. "dat weet ik niet schat, ik denk omdat je een beetjes op dat meisje lijkt." zei hij, en we reden verder.