ontvoerd...

hoofdstuk 26

"ik moet even gaan bellen" zei oliwia. ze klom de boomhut uit en mark volgde haar "kom je zo?" vroeg hij aan mij. "ja..." zei ik. hij riep mijn vader en tilde samen met hem de kist uit de boom hut met Sofie er in. mij zogenaamde moeder... hoe kon Rico dit doen? er rolde een traan over mijn wang...

zo bleef ik een tijdje zitten. ik dacht aan dat moment dat ik de kist open maakte, ik had eigenlijk stiekem verwacht dat er iets waardevols in zat, nooit had ik aan een lijk of iets gedacht...

ik klom het trappetje van de boomhut af eigenlijk moest ik terug naar mijn ouders, mark en Oliwia, maar ik weet niet waarom maar ik liep de andere kant uit. ik denk omdat ik nog meer boomhutten wilden ontdekken want in iedere boom keek ik totdat ik ineens ergens was met heel veel bomen, een soort bos maar dan klein en midden in de heide, raar....

ik liep een stukje het 'bos' in, ik keek om me heen, niks bijzonders, ik keek omhoog, geen boomhut te zien... ik draaide me om, om het 'bos' uit te lopen maar keek recht in het gezicht van Bas....

hij richtte een pistool op me en keek me grijnzend aan " zo zo, tijd niet gezien Bo of kan ik beter Sofie zeggen...?" zei hij lachend. shit, ik had niet meer aan Bas gedacht, ik dacht dat ik er eindelijk vanaf was maar die zak was er ook nog...! "houd je bek!'' siste ik tegen hem. "Niet zo brutaal! kom jij maar even mee!" riep hij en richtte het pistool op me. ik liep vooruit verder het bos in.

ineens stond ik stil, ik wilde niet verder ik moest hier weg! ik zakte op mijn kieën en begon te huilen, "wat nou weer?!" zei Bas. "ik wil gewoon naar huis!" zei ik huilend, hij trapte er in. hij kwam naast me zitten en legde een arm om me heen "sorry soofietje dat gaat niet..." zei hij.

NU! dacht ik! ik gaf hem een elleboog in zijn gezicht en rende het bos uit, gelukkig waren we niet zo ver het bos in gelopen, ik zag het puntje wat het huis voor moest stellen steeds iets dichterbij komen maar ik hoorde Bas ook steeds dichter bij komen.

"blijf staan ik heb een pistool!!" riep hij. ik rende door zo hard ik kon. het was nog hele ver naar het huis dus begon ik te gillen en te roepen, ik zag niks uit het huis komen, geen papa, mama, oliwia en ook geen mark, niemand.

ondertussen hoorde ik mark steeds dichterbij komen, ik rende nog harder en keek over mijn schouder, hij was heet dichtbij! ik keek weer naar voor en zag ineens die boom, en toen werd alles zwart...