ontvoerd...

hoofdstuk 23

ik was nog nooit zo blij geweest om in mijn eigen bed te liggen, nadat de politie was geweest had ik eerst alles verteld en daarna waren we meteen naar huis gegaan. morgen moest ik alles op het bureau gaan vertellen. zou Rico daar bij zijn? ik hoop het niet. niet er over denken dacht ik bij mezelf en viel in een diepe slaap.

ik deed mijn ogen open en zag het licht door mijn raam schijnen in mijn kamer, MIJN eigen kamer! ik kleedde me om en liep naar beneden. "goedemorgen!" zei ik vrolijk en pakte een croisantje uit de schaal. "goedemorgen" zei mijn moeder en gaf me een kus op mijn voorhoofd. ik plofte naast mijn vader op de bank die me ook een kus gaf. ik hield nooit zo van al die kusjes en knuffels maar nu voelde dat eigenlijk wel goed.

"HELEMAAL NAAR BELGIË?!" vroeg ik verbaasd toen we in de auto zaten. "ja soof, je was immers in België ontvoerd..." zei mijn vader. "pfff" zei ik vermoeid en legde mijn benen op de bank, Kevin mocht niet mee, waarom weet ik niet. "is rico er eigenlijk ook?" vroeg ik. "ik weet het allemaal niet schat ik denk het niet." zei mijn moeder ''gelukkig!".

we liepen een groot stenen gebouw met veel ramen binnen, het bureau waar ik alles weer moest vertellen, al die naren herinneringen. "waar denk je aan?" vroeg mijn moeder ineens, "nee niks..." 

"Oliwia Bandura." zei de vrouw en stak een hand naar me uit, ze had hele mooie blauwe ogen, bruin stijl haar en een vriendelijk gezicht. "Sofie" zei ik en schudde haar hand, ze stelde zich ook voor aan mijn ouders en maakte een gebaar dat we mochten gaan zitten. "Zo sofie, nu mag je me ALLES vertellen van het begin tot het einde, alle puntje op de i." zei vriendelijk.

toen ik alles had verteld was het al 3 uur! ik had dus twee uur gepraat! de vrouw had alles opgeschreven en soms had ze iets verder gevraagt. morgen gaan we met de vrouw naar de heide met het huis waar alle naren herinneringen zijn... 

"dag Sofie, tot morgen!" zei Oliwia. "O'ja dag!" riep ik en rende het trapje af mijn ouders achterna.