ontvoerd...

hoofdstuk 4

mijn hoofd bonkte toen ik wakker werd. waar ben ik dacht ik. ik kon niks zien want ik had een blinddoek om. ik riep: "papa!? mama!?" toen hoorden ik voetstappen en werd mijn blinddoek afgehaalt. ik keek recht ik het gezicht van Rico, toen wist ik het weer. "Laat me alsjeblieft gaan! alsjeblieft!" riep ik.

"nee, nee meisje kom jij maar eens even met mij mee." hij maakte mijn armen en benen los. hij tilde me op en gooide hem over zijn schouder. "laat me los!" riep ik. "HOUD JE MOND IS EEN KEER SOFIE!"

"hoe weet jij mijn naam?" zei ik "tja... ik weet alles...." zei hij. hij bracht me naar een sorrt kamertje waar ik allemaal opmaak spullen zag liggen. hij zette me op een stoel en bond me weer vast.

hij pakte een schaar van de tafel en begon mijn haar af te knippen, "Nee! niet doen alsjeblieft!" riep ik huilend. ik zag mijn blonde haren met grote plukken op de grond vallen. die haren waar ik jaren lang voor had gespaart om ze zo lang te laten krijgen, die knipt hij der in een keer af! ik begong nog harder te huilen. toen hij klaar was voelde ik dat hij mijn haar verfde. "NEE!!! niet doen!" riep ik huilend!

"HOUD NOU IS VOOR EEN KEER JE KOP!" riep rico hard. toen hij klaar was hield hij me een spiegel voor. ik zag dan ik nu kort stekel achtig haar had wat donker bruin was. "dit kun je niet doen! dit mag niet!" riep ik tegen hem. "heb jij lenzen?"vroeg hij aan mij. "j,ja hoezo?"  "doe ze eens uit" "nee waarom zou ik dan zie ik niks meer!" "doe ze uit!" riep hij en haalde een pistool uit zijn zak die hij op mij richtte. "o'oke..." zei ik snel. hij maakte mij los en ik deed snel mijn lenzen uit. hij dwong me om weer te gaan zitten.

hij zette me een grote bril op met jampot glazen. ik keek naar mezelf in de spiegel en vroeg: "waarom doe je dit wat heb je er aan?" hij zei: "nou zo kan niemand je herkennen schat en.." "NOEM ME GEEN SCHAT!" roep ik en begon weer te huilen. hij had gelijk niemand kon me zo herkennen maar ik weet zelf toch nog wie ik ben. toen kwam Bas binnen en bewonderde me van alle kanten.

"zo,zo" zei hij en gaf me een compliment. "SUKKELS IK WEET ZELF NOG WIE IK BEN EN DAN ZAL IK NOOIT VERGETEN! IK ZAL JULLIE VOOR ALTIJD HATEN EN..." verder kwam ik niet want alles werd weer zwart....