ontvoerd...

hoofdstuk 5

ik werd langzaam wakker en zag Rico voor me zitten. "goedemorgen schat!" zei hij. "Rico als je me nog een keer schat noemt doe ik je wat!" riep ik boos. "héé zo praat je niet tegen je vader!" "VADER!?" "je bent me vader niet! JIJ hebt mij ontvoerd en nu ga je lopen zeggen dat je me vader bent?! ach hou toch op!" ik merkte dat ik niet meer vast gebonden zat en rende op hem af en begon hem te slaan.

hij tilde me op en legde me op het bed. "Bo! doe eens even norrmaal! neem dees en ga rustig slapen meid!" hij gaf me een paar pilletjes die ik moest op eten. "Rico waarom noem je me ineens bo? je wist gister nog dat ik sofie heette en nu!?" "Bo, hoe kom je daar nou bij? ga nou maar lekker slapen schat. weltrusten" hij liep weg en sloot de deur.

waar is hij mee bezig?! hij noemt me Bo en zegt dat ik zijn dochter ben! er rolde een traan over mijn wang, het werden er steeds meer tot ik in slaap viel...

langzaam werd ik wakker en wist ik echt niet meer waar ik was. ik probeerde het mezelf voor te stellen. ik zag een blauw geverfde muur met allemaal posters. ik lag op een wit bed in een witte met zwarte stippen pijama. waar ben ik?! wie ben ik?! dacht ik bij mezelf.

langzaam wist ik het weer. ik ben sofie de groot en... nee ik ben bo eh.. nee ik ben sofie! toen kwam mijn vader binnen. nee wacht dat is Rico! ik weet het weer!  goedemorgen schat! zei hij. Rico ik ben je schat niet! riep ik. hij zei: bootje toch. wat is er met jou aan de hand? je denkt dat je sofie heet en dat ik je vader niet ben? denk je soms ook dat mama nog leeft?

"mama leeft en JIJ bent mijn vader niet en ik heet BO!!! ik bedoel SOFIE!" riep ik kwaad. hij gaf me weer dezelfde pilletjes als eerst en snel las ik de verpakking: pechtold stond er op. die moest oma ook toen ze in het zieken huis lag. het waren iets van vergeet pillen ofzo..

ik hoorde hoe Rico de deur achter zich dicht deed en viel weer in slaap.