ontvoerd...

hoofdstuk 12

de plas bloed onder James hoofd werd steeds groter en op eens besefte ik me dat ik James had VERMOORD! ik zakte op mijn kieën naast James en begon te huilen. papa sloeg twee armen om me heen en troostte me. "sst maar, het was hij of ik, je hebt het goed gedaan lieverd." zei hij. "J'ja maar papa... hij is dood!" ik begong nog harder te huilen.

toen we in de auto zaten zag ik steeds het beeld voor me van James in een groote plas bloed.... papa had hem naar een kamer gesleept en zei dat we weg moesten gaan. ik kon het nog steeds niet geloeven IK had iemand VERMOORD! zo staarde ik een tijdje voor uit en voelde me steeds elendiger worden.

toen we thuis waren was het al iets van 9 uur dus ging ik maar naar bed. "weltrusten prinses" zei mij vader, hij had altijd wel koos naampjes voor mij bedacht. ik snapte niet hoe hij zo gewoon kon blijven ik had iemand vermoord! HIJ was bijna vermoord! ik bleef maar piekeren tot ik in slaap viel...

toen ik s'ochtends wakker werd hoorde ik mijn vader schreeuwen tegen iemand ik hoorde niemand terug schreeuwen dus hij was aan de telefoon. "NOG MEER SCHULDE!? ....... DAT KAN DAT KIND TOCH NIET ALLEMAAL DOEN?! ........ JA TUURLIJK WE GAAN EVEN NAAR DIE CAMPING HIER VLAK BIJ EN OVERVALLEN ALLE HUISJES! ........ JA! IK ZIE JE ZO! ......... HOU TOCH JE KOP!"

waar had hij het over? en wie kwam er? ik kleedde me aan en liep de woonkamer in. "Ome Bas komt zo even langs lierverd!"zei hij. "wie is dat papa?" vroeg ik. "ome Bas die ken je toch wel? nou je zal hem straks wel zien!" zei hij en liep naar zijn kamer. ik had geen trek in ontbijd dus ploftte op de bank en zette de tv aan. "ding dong!" galmde de bel door de gang, dat zal ome Bas wel zijn.

mijn vader deed de deur open en ik hoorde hoe ze naar binnen kwamen lopen. ik hoorde hoe ze binnen kwamen lopen maar focuste me op de tv. toen ik naar rechts keek zag ik de man die mij had ontvoerd...