Under the Pressure (De Silvianne Series #01)

11

“So, you're telling me that you only did that because you just feel annoying her?”

Tumango lang ako at sumipsip ako sa fruit shake ko habang nag-aadvance reading ako. Narito kami ngayon sa condo ko dahil tinanong pala sya ni Natalia tungkol sa sinabi ko. It even took her 3 days para kumpirmahin yon kay Raize.

Hindi ata sya makatulog kakaisip sa sinabi ko. Didn't know that my words are that powerful.

“Wow, I don't know if I should be happy or what.” sarkastiko nyang sabi na halatang offended.

“Be happy then,” tinaasan ko sya ng isang kilay “But, it doesn't mean na tayo noh!”

He just playfully smirked, “I didn't know that you were so excited to rub it on other people's face that you own me now, babe”

“Anong babe ka dyan?! Hindi kaya tayo!”

The corner of his lip arched like he find my reaction amusing “Baby, then?” he bit his lower lip.

Nagsalubong ang kilay ko “Shut up! Hindi na nakakatuwa ha!”

“Mahal don't you want?” hindi pa sya paawat “Love?”

Napaawang ang labi ko sa sinabi nya. It doesn't look like a mere question but it looks like he's calling me!

“What? You like me calling you love?” natatawa nyang tanong “Love, then.”

“S-shut up!”

Why the hell am I even stuttering?!

Lalo syang natawa “Okay, love.” he teased, “Sabihin mo lang pag gusto mo na ng label para masagot na kita.” sabay tawa nya.

Sabi nila madali lang daw maging babae. Because, we women are the ones being cared, pampered and protected. Madaling sabihin pero kapag nasa sitwasyon na, I doubt it.

Nagising akong masakit ang ulo at masakit ang braso. Ayaw ko pa ngang bumango pero may pasok ako ngayon at hindi ako pwedeng umabsent sa mga klase ko. I choose to wear the first thing I could get from my closet because I feel too lazy to even choose and to my relief it looks decent. A lapel collar solid blouse partnered with a navy blue straight leg jeans and  a fila panache for my shoes. Gusto ko sanang bagayan ang itaas ko ng beige rin na jeans pero baka matagusan lang ako kaya hindi na lang.

Right, maraming masakit na parte ng katawan ko.

Para akong tuloy akong walking dead at dumiretso na lang sa cafeteria dahil hindi pa ako nakain.

I received a text from Raize.

Raize:
Where are you?

Kienne:

Cafeteria. The one near the college of law.

Napasubsob ako sa bag kong yakap yakap ko sa kirot ng puson at antok. Mabuti na lang talaga at maaga akong pumasok at mamaya pa ang klase ko. Hindi ko namalayang nakatulog na ako kung hindi ko lang naramdaman ang mga kamay na humahawi ng tabing kong buhok sa aking mukha. I feel better now. Hindi gaya ng kanina na parang minamartilyo sa sakit ang puson ko.

Nang maimulat ko ng tuluyan ang mga mata ko at naging malinaw na ang vision ko ay sumalubong ako ng nag-aalalang mukha ni Raize.

“Are you okay?” he asked worried.

Tinanguhan ko lang sya.

Umupo sya sa tabi ko “Did you already have a breakfast?”

“Hindi pa.”