Unicode
ဂျောင်ဝူး မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ထကာ ဟာရူတိုမသိခင် အိမ်ပြန်ရန် တိတ်တိတ်ကလေးအခန်းထဲက ထွက်လိုက်သည်။
သူဧည့်ခန်းထဲကို ကြည့်မိတော့ ဟာရူတိုက မရှိ ။
ဆိုဖာပေါ်တွင် သေသပ်စွာခေါက်ထားသည့် စောင်အထူကို တွေ့ရသည်။ ထသွားပြီထင်ပ။
သူပြုံးလိုက်ကာ တစ်လှမ်းချင်းလှမ်းရင်း တံခါးနားသို့
လျှောက်သွားလိုက်သည်။
သူတံခါးလက်ကိုင်ကို ကိုင်လိုက်ရုံရှိသေး အပြင်ဘက်က တံခါးကိုတွန်းလိုက်သည်မို့ သူယောင်ပြီး
လက်လွက်လိုက်မိသည်။
အထုတ်တွေဆွဲပြီးဝင်လာသည့် ဟာရူတိုက သူ့ကို မြင်သည်နှင့် ပြုံးကာ ခေါင်းကို ပုတ်လာသည်။
"နိုးပြီလား "
"နိုးလို့ဘဲ ရပ်နေတာမတွေ့ဘူးလား "
"ခိုးပြန်ဖို့ မစဉ်းစားနဲ့ မနက်စာအရင်လာစား "
"ငါမဆာဘူး "
ဂျောင်ဝူး တကယ်မဆာတာပင်ဖြစ်သည်။
မားမရှိတော့ထဲက မနက်စာဆိုသည်မှာ သူ့အတွက်မလိုအပ်သည့်အရာဖြစ်လာခဲ့သည် ။
"နဲနဲတော့ စားရမယ်လေကွာ "
"ဟင့်အင်း ငါပြန်မှာ "
ဂျောင်ဝူး ဟာရူတိုကို ကျော်ပြီး အခန်းထဲမှ မြန်မြန်ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
ဟာရူတိုနောက်က လိုက်လာသည်ကို သိသော်လည်း
သူလှည့်မကြည့်ဖြစ်။
သူဓာတ်လှေကားစောင့်နေစဉ်မှာဘဲ ဟာရူတိုက သူ့ကိုမှီလာကာ သူ့ဘေးနားရပ်နေသည်။
"ကိုယ် လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ် "
"မလိုအပ်ဘူး "
"ဂျောင်းဝူး ရား.."
ဟာရူတို သူ့ဘေးက ဂျောင်ဝူးကို ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ဘေး၌အတူတူရပ်ကာ ဓာတ်လှေကားစောင့်နေပေးလိုက်သည်။
သို့သော် ဓာတ်လှေကားက တော်တော်နှင့်မတက်လာနိုင်သေးလို့ ထင်သည် ဂျောင်ဝူးက လှေကားကနေဆင်းသွားတော့သည်။
သူလဲနောက်ကလိုက်ရပြန်သည်။
အောက်ထပ်ရောက်သည်နှင့် ဂျောင်ဝူးလက်ကိုကားပါကင်သို့ဇွတ်ဆွဲခေါ်ပြီး ကားထဲအတင်းထည့်ရသည်။
သူကားထဲဝင်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေမှေးကျဉ်းကာ သူ့ကို ခပ်စူးစူးကြည့်နေသည့် ဂျောင်ဝူးကို တွေ့လိုက်သည်။
YOU ARE READING
ထီးဝါတစ်လက်၏ ပုံပြင်
Fanfictionတစ်နေ့တော့ ပြောပြရအုံးမည်.. "ထီးဝါကမ်းသောလက်ကလေးသည် ကျွန်တော့်၏ အရာရာဖြစ်ကြောင်း..." "ထီးဝါပိုင်ရှင်၏ အပြုံးလေးသည် ကျွန်တော့်၏ အရာရာဖြစ်ကြောင်း"
