KENDİMCE

Ölüme Sağır

                                         İçimde insan olmanın hüznü var

                                         Yazımda ölümün soğuk sesi

                                         Hatırımda ilk gençliğin dost karesi

                                         Tozlu resimlerden selam çakar

                                         Bir haberle hükmen mağlup

                                         Bir an ve sonra kelimeler kifayetsiz

                                         Önümde matemin çiğ yankısı

                                         Bir damla yaş ve kalpte sızı

                                         Uzanır selviler, canlar toprağa teslim

                                         Zamanla yarışır ama kaybeder her fani

                                         Bilinmezlikle taşınan ömürde bir nefis,

                                         Olacağı göremez ama yol almaya meyilli

                                         Gitti o, canlıyken yıllanmış tüm anılar

                                         Anla, kabullen ve katıl kalabalığa;

                                         Suskun çığlıklar ve dereceli yakınlıklar

                                         Hep aynı sözler bilindik avutmalar...

                                         Gereği düşünüldü, acının kalbe tesiri değil

                                         Bir ölümle taşlaştı ruhlar, bedenin kendisi değil...