KENDİMCE

Son İlmeğe Doğru

Ben üç katlı bir devim gölgemde ağustos böcekleri

Çarşafıyım bilinmez bir denizin, ruhum mütemadi dalgalı

Ve güneş görmeyen kaldırımların çiçeğiyim, biraz gelgitli

Ulaşılabilir fakat erişilemez bir derinlikte tüm yitirdiklerim

Kopmuş zincirlere kenetli içimdeki yaz şenliği

Ve kış kadar dolabın dibi bazen hislerim

Kelebekler utansın çimentolaşmış bir yürekle var yüzlerce günüm

Kim bilir bu hasar dolu yorgunlukla daha ne kadar yürürüm?

Sonuçta herkes gibi gittikçe sökülen bir örgüyüm

Ve çözülünce o son ilmek ;

Işığı kaçmış bir taş yığını altındaki topraktır örtüm...