KENDİMCE

Güzden Keşfe

Tahterevallide ağır basar güz

Kırıldığınız yerin daha da derinini bulur,

Kanadıkça sel olup akmak yerine

Kabuk olup kalmayı yeğler yaşanmışlıklarınız

Döner balerinde o malum anılar havuzu

Şu anı yaşamak mı geçmişle yüzleşmek midir doğru?

Sorarken yönsüzlüğüne şaşarsınız cevapların

Bulanır kalp, mitomanikleşir hisleriniz

Neyse ki hala aynaya bakmaya var cesaretiniz

Güzün gondolu geçmişe sürükler

Günün solukluğu geceye sarılır  ve siz de uykusuzluğunuza,

Eksikseniz hala akıntıya karşı duramaz mutluluklarınız

Düşen sarı yapraktan nemalanır, yanıltan güneşte telaşlanır

Ve bir yağmurda daha pencere ardından bakakalırsınız bu resme

Sözler naifliğini kaybeder, birden çok kırılınca hayaller

Yastık altı tüm kuytu hüzünleriniz sizinle büyür,

Bitirmedikçe yenisine başlayamaz

Değişime adapte olamadıkça aksileşirsiniz

Yaklaşılması güç bir diken olarak selamlarsınız hayatı

Böyle olmasın bu kez, anlayın kabullenin ve affedin kendinizi

Güze düşman olmayın, havaya kızmayın, olmazlara küsmeyin

Hayrı olanın hayır'ına gücenip kendinizi üzmeyin

Yaratılışınızın mayasıyla, olanca kuvvetinizle sevin

Beklemeden, yormadan ; geçici, dünyevi araçdaşlara takılmadan

Araç olduğumuz şu dünyada amacın kıblesini kendimize çevirdiğimiz her an kayıp

Gücü sevgide bulamayıp hayatın anlamını keşfetmeden  yolcu olmak ;

Sizi anımsatan kokular rüzgara karışıp giderken teninizden

Silinir gibi adınıza yakışan renklerle bir bir bedeniniz,  

Düşerken yeryüzünden soğuk bir mermere, köksüzlüğünüze hayret edip pişman olmak değil mi?

Mezar taşınıza vuran mevsimlerle beraber açılmamış bir kitabın yok olması gibi...