KENDİMCE

Umut Dehlizinde Bir Işık

Kendi çağının dışında bir uyurgezer

Silgi kırıntılarından bir kalp taşır

Motiflerine insanlığın her halini işlemiş

Bitmeyen merhametinin tortusunda kendiyle savaşır

Müzik kutusuna sıkışmış eski zaman repliği

Ucu yanık mektupların samimiyetini kırarken yeni dünya

Döner, tozlu ama gerçek bağların taşıyıcısı hızla

Çerçevelerde ağlayan yetim yakınlıkların tınısı bu

Havası değişti odanın bağırırken unutulanlar

Bırakıp gitmesin, sarılsın isterken kilitle korunanlar

Bulutları dağıldı zamanın, yıllar okşarken başını

O an bir sızıyla silkti üstünden yarım kalmışlığın pasını

Çitin ardındaki dünyadan bir haber yaşanmış yıllar

Çekmecede eski bir çığlık ,damlalarıyla konuşurken anladı bugün

Kokusu güneş dün, kar küresi hayaller anlattı pervasızca

Nağmeleri değerken yastığına, gün boyu sarılıp yattı onunla

Gün bitimine yine umudun sofrasına oturdu

Gözlerindeki hüzün camının buğusunu silerken

Kabuk bağlamış bu kalpte umudun gürültüsü duyuldu

İnanıyordu rengarenkti, umut doluydu oltaya takılan gelecek

Perde çekerken yıllara odaya dağıldı huzurlu, bilinen bir sıcaklık

Kekre kılıfından sıyırır insanı, ah gözlerindeki o mahsun inançlı ışık!