Bir yokuştu ömrüm
Belki usulca bir yok oluştu
Çırpınırken bir adımda
Umut çizen yarınlarda
Yargısız infazla kesildi kararım
Ve ben kaldım
Gidecekken, yol yakınken
Hevesle başlayıp hüsranla
Çabayla koşarken sorumlulukla
Bir pireyle yakılan umutlarla
Direnemeden, düşünmeden
Kötünün de arsızından
Hayatın acımasızlığından
Gereklilik arzından
Mesuliyetimin itirazından kaldım
Yarın yok şimdi
Zaten bugün bile belli mi?
Acının tortusu yüreğimde
Kaderin son sözü önümde
Bitmeyen bir ağırlıkla üstümde
Doğrusu bu diyerek
Kendimi öteleyerek
Kapanan kapıların sessizliğiyle
Kaldım...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KENDİMCE
PoesíaÇoğu kez hayata karşı ifadesi eksik kalan duygularımızın kendimce yorumu...