KENDİMCE

Külüm ve Özgürüm

Ben ölmeden önce ne çoktuk 

Sizdik, bizdik, hep beraberdik sokaklarda

Sonra seni hoş geldinledim ben

Ben ölmeden biraz öncesiydi, iyi hatırlarım

Uçuşan saçlarını, dağınık kokunu ve kimse oluşunu sevdim

Ellerimde yanık bir kağıt, seni yazdım en son

Sana ağladım son mendilimle sırılsıklam ve yalnız

Hatırlarım çoktular sen gelmeden , ben ölmeden önce

Herkesin bizlendiği, sizi dışlayan bir yerde sahiplenmiştiler beni

 Yalnızlığımı ölmeden önce seni sevdiğimde fark ettim

Ne kimsesizdi çamurlu yüreğimin sevme yetisi, onu da kaybettim

Ben ölmeden önce evde kızlarla bizim bitmezdi sözümüz

Oğlanlar hep bir taraftı, bizimle olmayan kötüydü, böyleydi özümüz

Sıkılırdım ait olmadığım, o yanık kokulu dile düşülen masalarda

Gözlerin gözlerimle bir olup kaçtığında özgür oldum

Ve gittiğinde fark ettim bu görünen beni hiç sevmediğimi

Sonra yavaş yavaş yanarken mumum

Olması gerekenler kravatı, sıktı ruhumu

Boş laflar, dedikodular sağır etti kulaklarımı

Samimiyetsiz yüzler kör etti, köreltti içimi

Ben ölmeden önce başka bir ben vardı herkesin sevdiği,

Sevdikleri için koşulsuzca yollara düşen fedakar bir külkedisi

Anlaşılmayan mısralarında, bilmem kaçıncı satırdan attı kendini

Ve ben öldüğümde ne sen ne diğerleri yoktunuz

Kalabalık, geveze ve avizelerini 'kim ne yaptıcılar'ın yaktığı

Başka hayatlar, bizden olmayanlar, türlü riyakarlıklar yoktu artık

Kelebeğin düşüşü gibiydi, dışarıdan kaçışım

Dağlar devrildi içimde, sendeledim, çiseledi hatalarım yüzüme

Yılmadım yine de fötr bir şapka taktım, vicdanımı değnek ettim yürüdüm

Şimdi 'ben' varım kalben,uzunca bir esaret sonrası,

Yolunda inatla halen, şeffaf ve acımasız bir ayna

Külüm ve özgürüm, ne mutlu bu yeni yabancılığıma !