KENDİMCE

Kartpostalın Yitik Parçası

Kulenin önünde dizili binalardan biri

Baktı bana bugün acı acı

Belli ki fark edilmemiş çoğu zaman

Figüre edilirken bir fonda,

Renkleriyle oynanan her kartpostalda

Ruhundan bir parça daha yenilip gitmiş

Kimsesizlik üflemiş soğuk duvarlarını

Çocuksu tebessümlerini çalmış martılar

Denizin sağır susuşlarına kırgın

Küskün bakışları hep yorgun ve sitemkar

Camları kırık yalnız bina

Sırf bir karenin dolması uğruna

Bir tırnak gibi en uçta ve terk edilmiş

Düşüyor bantları kalbinin eserken rüzgar

Gözleri kir ve sessizlik dolu

İçime  battı çığlıkları  her haykırışında

Belli ki bir kule tüm kentten ayırmış onu