Kulenin önünde dizili binalardan biri
Baktı bana bugün acı acı
Belli ki fark edilmemiş çoğu zaman
Figüre edilirken bir fonda,
Renkleriyle oynanan her kartpostalda
Ruhundan bir parça daha yenilip gitmiş
Kimsesizlik üflemiş soğuk duvarlarını
Çocuksu tebessümlerini çalmış martılar
Denizin sağır susuşlarına kırgın
Küskün bakışları hep yorgun ve sitemkar
Camları kırık yalnız bina
Sırf bir karenin dolması uğruna
Bir tırnak gibi en uçta ve terk edilmiş
Düşüyor bantları kalbinin eserken rüzgar
Gözleri kir ve sessizlik dolu
İçime battı çığlıkları her haykırışında
Belli ki bir kule tüm kentten ayırmış onu
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KENDİMCE
PoésieÇoğu kez hayata karşı ifadesi eksik kalan duygularımızın kendimce yorumu...