KENDİMCE

Kırmızı Kadar Serindir Gitmek

Uzun ağaçların gölgesinde

Güneş yanığıdır hayatın izi

Bir kaçmaktır gidişler

Zorlar akşam serinliğinde kalanı

Yaşlarım lapa lapa biriktirirken beni

Eriyen kardır kalbim elinde zamanın

Uçurtması kaçan bir çocuk gibi

Ardından koşup durdum yılların

Ne vakit anlarım bu dilsiz koşu bitmeyecek

Gitmek lazım derim sarı yaza, mor düşe, serin suya

Toplanırım terkin son yokuşudur, gözyaşlarım peşi sıra

Yük ağır, cep delik, rengarenk umutların bir bir yok oluşudur

Sandım ki bahar düşecek içime

Oysa ki temmuzdur gitmek

Kırmızı kadar serindir

Ve ancak volkan ağzı kadar sevilir

Gidiyorum desen de heybendedir mazi

Perçemli dallarıyla arşınlar içini

Kör eder, senden razı sana sarmaşık

Sanki yıllardır senle tanışık kurdun

Sonra terk edemediğin iç yurdun olur

Tüketene dek faniliğini...