Chapter 32

1.5K 106 29
                                    


" ဟဲလို ...  ဟုတ်ပါတယ်   ကျွန်တော်သုတကိုကိုပါ  ။  ဗျာ ! ....  ဟုတ်ကဲ့   အခုလာခဲ့ပါ့မယ်ဗျ  "

ကိုလေး   စာအုပ်ထိုင်ဖတ်နေတုန်း   အုပ်ချုပ်ရေးမှူးရုံးမှ    ဖုန်းဝင်လာခဲ့သည်   ။   ညီညီ    ဖဲဝိုင်းမှာရန်ဖြစ်လို့    အုပ်ထိန်းသူ   ခေါ်ဆိုခြင်းကြောင့်    အမြန်လိုက်သွားရသည်  ။  တစ်လမ်းကျော်ဆိုတော့  သိပ်တော့မဝေး    လာရာလမ်းတစ်လျောက်    ညီညီဘယ်နားများထိခိုက်သွားလဲဆိုတာသာ   တွေးပူနေမိသည်  ။  အုပ်ကြီးရုံးခန်းထဲတွင်   ညီညီ ၊ ထူးမောင်နဲ့  တခြားလူငယ်လေး 3ယောက်လဲရှိသည် ။  ညီညီ  နဲ့  ထူးမောင်ကလွဲ   တခြားကလေးတွေမှာ  ဒဏ်ရာများနှင့်ပင်  ။  အတ္တကြီးတယ်ပဲဆိုဆို   ချစ်ရသူဘေးကင်းတာမြင်ရတော့    အနည်းငယ်စိတ်သက်သာသွားရသည် ။

" မောင်သုတ   ရောက်လာပီလား  ။  အဖြစ်ကတော့   မင်းမြင်တဲ့အတိုင်းပဲကွာ  ။    နာရေးအိမ်မှာဖဲရိုက်ရင်း   ဖြစ်ကြတာဆိုတော့   အိမ်ရှင်လဲအားနာစရာကောင်းတယ်   သရုပ်လဲပျက်တာပေါ့ကွာ  "

" အချိန်မတော်  လူကြီးတွေကို  အလုပ်ရှုတ်စေမိလို့တောင်းပန်ပါတယ်ဗျ  ။  ကျွန်တော့်ကလေးကို   သေချာဆုံးမလိုက်ပါ့မယ်  ။  ဒီကကလေးသုံးယောက်အတွက်လဲ   ကျွန်တော်တာဝန်ယူပါတယ်ဗျ "

" ဘာမှတောင်းပန်စရာ ၊  တာဝန်ယူစရာ  မလိုဘူးကိုလေး  "

" မင်းပါးစပ်ကိုပိတ်ထားလိုက်  မင်း!  စည်း !ဇိမ် ! မင်းနဲ့ငါ   အိမ်ရောက်မှသပ်သပ်ရှင်းမယ်  "

" ကဲ   ဟိုကလေးသုံးယောက်ရော  ကျေနပ်ကြရဲ့လား "

ညီညီနဲ့မတိမ်းမရိမ်းအရွယ်  ကလေးသုံးယောက်မျက်နှာများမှာ  ဖူးယောင်နေကြသည် ။ တစ်ယောက်က   လက်မှာပတ်တီး   ဖွေးဖွေးကနေရာယူထားပီး  ၊ နောက်တစ်ယောက်က  ခေါင်းနှစ်ချက်ချုပ်လိုက်ရသည်တဲ့  ။  အုပ်ချုပ်ရေးမှူးစကားအဆုံး   ထိုကလေးသုံးယောက်မှာ   တစ်ညီတစ်ညွတ်တည်း   ခေါင်းငြိမ့်ခဲ့ကြသည်  ။

" ကဲ   သူတို့ကလဲ   ကျေနပ်တယ်ဆိုတော့  ဒီမှာလက်မှတ်ထိုးပီး   အိမ်ပြန်ခေါ်သွားလို့ရပါပီကွယ် "

Mg'Lugi Where stories live. Discover now