Süveyda'ydım ben 19 yaşında, tek hedefi üniversite sınavında ilk 3'e girmek olan o kızdım. Sırf bunun için mezuna kalmıştım. Ailem öz ailem değildi. Öz ailem beni terk etmişti ve onları merak etmiyordum. Ta ki karşıma garip, tehditkar notlar çıkana...
Heyyyoooo!!! Nabersinizzz??? Bölümler nasıl gidiyor? Oylarınızı ve yorumlarınızı atmayı unutmayınız efenimmm!! İyi okumalar!! Seviliyorsunuz!!
Şarkılarımız: Move On - Deeperise & Jabbar Bırakma Kendini - Kaan Boşnak Kapısı Kapalı - Adamlar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.Bölüm: YARDIM
"Gerçek şu ki; otogarlar düğün salonlarından daha samimi sarılmalar görmüştür. Ve hastane duvarları da cami duvarlarından daha fazla inanan." ~Cahit Zarifoğlu
...
Her yer karanlıktı. Kulağımdaki uğultular bir saniye olsun susmuyor, bedenim bir oraya bir buraya sarsılıyor gibi hissediyordum. Ya da ben bilincimi kaybediyordum. Bir rüyada olabilir miydim? Hayır, beni sımsıkı saran bu kollar rüya olamayacak kadar gerçekti.
🖤⚫️
Bedenim çok da rahat olarak tanımlayamayacağım ve benim yatağım olmadığına emin olduğum bir yerde uzanıyor olmalıydı çünkü diğer türlü belimde hissettiğim bu ağrıyı tanımlayamazdım. Uyandığımı hissediyordum fakat gözlerimi açamıyordum ve son zamanlarda en çok dinlediğim şarkılardan biri olan Sen Benim Şarkılarımsın çalıyordu. Hayır, kendiliğinden çalmıyordu; biri çalıyordu ve çalan kişinin sesi hem tanıdık hem dinlendiriciydi. Çok güzel bir sesti. Peki bu güzel ses kimindi?
Bedenim ritme eşlik etmek için yanıp tutuşuyordu ama hiçbir şey yapamıyordum. Bir türlü kıpırdatamıyordum, işte! Ben inat edip parmağımı kımıldatmaya çalışırken gitar sesi kesildi. Bu sefer sessizliğin arasından bir burun çekme sesi duyar gibi oldum ve hemen ardından tekrar. Gitarın tellerinin çıkardığı o sesi duydum. Eşlik etmek için çıldırıyordum ve inadım inatı! O parmak kalkacaktı! Bedenimde hissedebildiğim bütün gücü parmağımı kımıldatmak için harcadım ve evet, başarmıştım! İşaret parmağımı güçlükle de olsa kaldırmıştım. Her ne kadar kendime bunu başardığım için motivasyon fışkıran sözler söylemek istemde ağzımı da açamıyordum ki! İç sesimle Ağva ederken kulağımdaki sesler git gide netleşti ve odanın içindeki bağırış sesiyle kaşlarımı çattım. Kimindi bu ses? Kendimi zorlamama hiç gerek yoktu, bu sesi tanıyordum. Bu bağırma sesleri Meriç'e aitti.
''Uyandı! Uyandı! Doktor! Gözlerini açtı! Koşun uyandı! Buraya bakın!'' Durmaksızın bağırıyordu. Tamam da neden bağırıyordu ki?
Yavaşça gözlerimi araladım. İlk gördüğüm şey Meriç'in puslu yüzüydü. Yanlış görmüyorsam eğer gülümseyerek dolu gözleriyle bana bakıyordu. Yanlış görmüyorsam diyorum çünkü gözlerim tam net görmüyordu, her yer pusluydu. Neden net görmüyordum peki? Hâlâ bana ne olduğunu tam olarak çözememiştim.
